Yazarın anlatımı ile

Telefonu kapattığında ne yapacağını bilemeyen Riccardo olduğu yerde kükredi. "LAVİNİA!" Diye bağırdı.

Sesini duyan Arman tam o anda adamın kızı sakladığı yeri öğrenmişti. Koşarak Riccardo'nun yanına ulaştı.

"Bana kıza ulaştım de." Dedi hemen. Arman'a bakarak. Onun yanına ulaştığını fark ettiğinde direkt olarak ona döndü.

Arman Riccardo'nun bu kıza neden bu kadar önem verdiğini anlamamıştı. Daha doğrusu bir insanın ölümünü umursayacak bir insan değildi. Bunun en büyük şahidi her zaman Arman olmuştu.

Bunca zamana kadar O kadar insan öldürmesine -ki bu ölümler her zaman vahşice oluyordu- bu kadar umursadığını asla görmemişti.

Riccardo'nun daha önce birini umursadığı da görülmemişti.

Hayatında olan Betül ve yeğeninden başka kimse umurunda olmazdı. Hatta çok büyük bir şey olmadığı sürece betül'ü de pek umursayacak bir insan değildi.

Ama şu 3 gündür tam olarak şu kız için gerçekten umursadığını fazlalıkla belli etmişti.

"Buldum abi. Sana haber vermek için geldim. Direkt gidebiliriz istersen." Dedi.

Riccardo bir an rahatlamış gibi olsa da asla tam anlamıyla rahatlayamıyordu. Kızın son hali gözünün önünden gitmiyordu genç adamın.

Ölüyordu.

Riccardo hemen aşağı kata inerken yanında Arman'ı da aldı. "Nerede?" Dedi.

Bulduğu yeri nasıl açıklayacağını düşündü. Gerçekten çok garip bir yerde bulunmuştu.

Hatta Arman ilk başta bulduğunda telefonun sinyalinin yanlış yeri gösterdiğini düşünmüştü. Ama o eve ait kameraları kontrol ettiğinde evin içinde birinin olduğunu kesinleştirmişti.

Lavinia şu anda Riccardo'nun babasının inindeydi.

"Bana soru mu tekrarlatacaksın? Nerede diye soruyorum kız? Arman benim sinirlerim zaten tepemdeyken kalkıp bir de sen ayarlarımla oynama istersen." Dedi Riccardo dişlerinin arasından çıkan tıslayan sesiyle.

Arman en sonunda söylemek zorunda kaldığında başka bir çaresi olmadığına kanaat getirdi. "Babanızın yerinde bulundu abi. Telefon sinyali orayı gösteriyordu. Az önce buradan da kontrol ettim. Bütün kameralar bozulmuş. Bir tanesi hariç. O da senin koyduğun gizli kamera." Diye tek nefeste konuştu Arman.

Riccardo olduğu yerde durup adama doğru döndü. O zamana kadar arabanın önüne ulaşmışlardı.

Az önce dediği şeyi anlamak ister gibi bakıyordu Riccardo adama. Koyu yeşil olan o gözleri daha fazla koyulaşmıştı sinirden.

"Nasıl yani?" Dedi Riccardo.

Tam 3 gündür kayıp olan bu kız onun sadece birkaç ev aşağısında mı duruyordu? O evin önünden şu 3 gündür sayısız kere geçmişti.

Kendine kızdı. Eve girmek için niyetlendiği her anda girmediği için kendine kızdı.

Arabaya gerek yoktu. Babasının yeri gayet yakında hatta dibinde bir yerdeydi direkt olarak o tarafa doğru koşmaya başladı. Tek dileği şu anda kıza o gelmeden hiçbir şey olmamasıydı.

Bir şey olmasına dayanamayacağını biliyorduk.

Çok geç bulduğu bu kızı bu kadar erken kaybetmek istemiyordu. Bunun olması durumunda gerçekten yapanın her bir parçasını ayrı ayrı ayırsa da içindeki yangın asla sönmezdi. Buna adı kadar emindi.

Oraya gittiği anda belinde her zaman olan silahını çıkardı. Direk olarak kapıya geçirdiği sert tekme ile kapı duvara sert bir şekilde açılmış duvara vurmuştu.

"PERİ BEN GELDİM!" Diye bağırdı. Kızı odaları teker teker bakarken her yeri kontrol ediyordu.

Girdiği her odada ayrı ayrı korkmaya başlıyordu.

Bodrum kattan gelen bir eşya düşme sesi ile direk olarak sesini duydu Riccardo. Hemen oraya doğru adımlamaya başladı.

Her adımında Lavinia'ya bir adım daha yaklaşıyor gibi his ettiriyordu kalbi ona.

Yolun sonunun kesinlikle Lavinia'ya çıkmasını istiyordu.

Ölüsüne değil dirisine kavuşmak istiyordu.

Adımların ona gittiği her seferinde biraz daha hızlanıyordu.

Kapıyı bir hışımla tekme atıp kırdı. Hızlıca aşağı doğru inerken elinde tuttuğu silahı havaya doğru kaldırdı.

Oda iyice görüş açısına girdiğinde ilk başta karanlıkta hiçbir şey fark edememişti.

Arman duvardan bulduğu elektrik düğmesinin tuşuna basarak ışığın cızırtılı bir ses ile duydu.

Odaya yayılan ışık ile Riccardo net bir şekilde odayı görmüştü.

O anda fark etmişti urgan boynuna geçirilmiş ve ipin ucunda olan kızı.

Koşarak hemen oraya gitti. Kızı kucağına alıp havaya kaldırdı. Arman da direkt olarak bıçakla ipi kesti.

"Hayır hayır hayır hayır. Sana da geç kalmış olamam." Dedi ve yere sırtüstü yatırdı.

Direkt nabzına baktı. Ne solunumunda herhangi bir şekilde bir tepki vardı. Ne de herhangi bir şekilde nabzı atıyordu.

Kalp masajı ile başladı. Bir değişiklik olmadığımdan direkt olarak kızın sağ tarafına geçti.

Boynundan hafifçe yukarı kaldırarak hava yolu açtı. Kızın burnunu da kapatarak direkt olarak hem kalp masajı hem de suni teneffüs yaptı.

"Hadi hadi be güzelim." Dedi. En sonunda kızın göğsü inip kalkmaya başladığında kulağını kızın dudağına yaklaştırdı.

Aldığı düzensiz nefesleri duyduğu anda direkt olarak kızı dikkatli bir şekilde kucağına alıp hastanenin yolunu tuttu.

BOLUM SONU

Biliyorum bölüm çok kısa oldu ama mecbur olarak yayınlıyorum. Çünkü ileriki bölümde bu bölüm anlatılmadan bir şey anlaşılmayacaktı.

​​​​​