Ailem gelmeden dağılan mutfağı hızlı hızlı toplarken bir yandanda aklımdaki sorulara cevap bulmaya çalışıyordum. Bu yaptığımız lanet ,ritüel her neyse tutacakmıydı? Hiç içime sinmemisti.Umudum da yoktu ama bana bunu yapmaktan başka çarede bırakılmamıştı.

"Geleceğin psikolog adayının girdiği şu işe bak.Birisi bilse böyle birşey yaptığımı, psikolog olarak girmeyi hayal kurduğum hastaneye, arkadan bağlamalı o malum beyaz önlükle sokarlar beni, valla bak." diye sabahtan beri bilmem kaçıncı kez bu cümleyi tekrarlayan Sema, oturduğu sandalyeden kalkıp pencereye adımladı.

"Öyle bir durumun yaşanması halinde görevlilere ' Akli dengesini kaybetmeden önce hayali doktor önlüğü giymekti, en azından hastaneye girene kadar giysinde gönlü olsun kızcağızın' diye küçük bir ricada bulunacağımdan emin olabilirsin,o iş bende" dedim mutfağı toplama işlemimi sonlandırırken ıslak ellerimi birbirine çırptım.Bu söylediğimi kesinlikle karşılıksız bırakmayacak olan Semaya baktım. Ben ondan hala bir cevap beklerken ,o pencerenin önünde öylece dikiliyordu.Ani bir hareket ile camı açmaya koyuldu. Neden böyle bir davranısta bulunduğunu anlamak adına yanına gittim.

" O da ne öyle" diyerek işaret parmağının gösterdiği yere bakınca kaşlarımı çattım.

Sonbaharın başında olmamıza rağmen 24 derecelik, güneşli ve tek bir bulut olmayan gökyüzünde,kapkara orta büyüklükte bir bulut mutfağın tarafında önümüzde duran boş araziye gölgelenerek , bizim apartmana doğru süzülüyordu. Bu kara bulutun içindeki elektrik yükleri buradan bile görünüyordu. Sanki nereye gideceğini biliyormuş gibi hareket etmesi ürkütücüydü.

İkimizde tek bir kelime etmeden, transa geçmiş gibi gökyüzündeki buluta bakarken,hızla kafamızın üzerinden içeri

' gaklayarak' giren karganın, arkamızda ki duvara vurması sonucu yaşanan panikle ben yere kapaklanırken, sema ise yapıştığı pencere pervazında, anlaşmıscasına bastığımız çığlığı ,tüm mahallelinin duyduğuna yemin edebilirdim.