Bir çok insanın yaşamında dönüm noktası vardı.Benimde vardı da bir değil birden çoktu.16 yaşımdayken aşık olmuştum bu dönüm noktamdı ,18 yaşımdayken polis olmak istemiş ve yaşadığım şehirden uzaklaşmak istemiştim dönüm noktamdı,polis olmuştum ancak komiser olmak istemiştim bu bir başka dönüm noktamdı çünkü bunların herbiri gerçekleşmişti.Ama takıntılı olduğum 2 noktam vardı:Birincisi TEM şubeye girmekti,ikincisi kaçtığım şehre geri dönmekti.

Aşık olmuştum ve kaçmıştım.Ama bu bir zaruretti bana göre.Hislerime hakim olmam gerekiyordu ve kaçışta bir tercihti.Yanlış anlaşılmalar olmasın ben her zaman polisliğe takıktım yani aşkımdan kaçmak uğruna olan bir durum değildi başka bir şehirde pmyo okumam.Zaruretti demiştim değil mi?Çünkü ben 16 yaşında aşık olduğumda o 24 yaşındaydı.Sekiz koca yıl büyüktü benden.Abi derdim ona.Bir dönem kendimden iğrenmiştim bir dönem ise ergenliğime vermiştim.18 yaşıma geldiğimde ara ara gördüğüm bu kişiye hala özlem duyup sevgi besliyordum.Artık zamanı gelmişti ve bende gitmiştim.

O ne yapıyordum bilmiyordum.Araştırmıyor, aileme sormuyordum.Şu an 26 yaşında bir genç olduğuma göre o da 34 olmalıydı.O zamanlar yani onu en son bıraktığımda üsteğmendi şu anda da yüzbaşı veya kıdemli yüzbaşı olmuş olması gerekirdi.Bunu Ankara'ya döndüğümde öğrenecektim.Onun Ankara'da olduğunu annemden öğrenmiştim her ne kadar ben sormasamda bazen ufak tefek bilgiler geliyordu benim kulağımada.

Evet, kaçtığım aşkıma geri dönüyordum.Aslında ona dönmüyordum ama onu da görecek ve onunla da konuşacaktım.Dedimya abi derdim diye.Ben Ankara'dan ayrılıp İstanbul'a döndüğümde bir ya da iki kez telefondan konuşmuştuk ama hepsi o kadardı.O kendi hayatına dömüştü bende kendi hayatıma dönmüştüm.Ama emindim ki yüzyüze geldigimizde birbirimizi arayıp sormamamız asla sorun olmayacaktı.

20 yaşında mezun olduktan sonra Ankara'ya dönmeyi dilemiştim ancak atamam Amasya'ya çıkmıştı.Amasya'da 1 sene çevik kuvvet olarak çalıştıktan sonra girdiğim meslek içi sınavlarla önce komiser yardımcısı daha sonra ise komiser olmuştum.Şimdi karşılarında 18 yaşındaki küçük kız yoktu.26 yaşında yetişkin bir komiser vardı.Ve ben hayatıma kaldığım yerden devam etmek için Ankara'ya dönüyordum.Ailem dışında kimsenin bilmediği mesleğimle dönüyordum.Kimse bilmiyordu çünkü ben Ankara'dan giderken her şeyi geride bırakmayı düşünmüştüm ailem hariç.Ama olmamıştı.Kürkçü dükkanına dönüyordum ve kimse beni tanıyamayacaktı çünkü değişmiştim.

Hesaba katmadığım şey ise aradan geçen onca yılın sadece beni değil diğerlerinide değiştirdiğiydi.

Selamlar efendim.İlk hikayeme hoşgeldiniz .Daha önce birkaç kitap denemem elbette olmuştu ama konuları içime sinmediginden devam etmemiştim.Şimdi ise sizlerleyim.

Söylemek istediğim bir şey var bu kitapta her şey hayal ürünü olup kurgudan ibarettir.Resmi kurum ve kuruluşlardaki işleyişlerle örtüşmeyen durumlarda bu bilgi aklınızda olsun olur mu? 😂 Bir de bu sadece tanıtım bölümüydü normal bölümler bu tanıtımdan çok daha fazla uzun olacaktır.

Sevgiler ve saygılar...