Siz hiç ruh hastası birisine aşık oldunuz mu?

Ben oldum.

Sonra ne mi oldu?

Ben de delirdim.

Kimse duymadı çığlıklarımı. Duyanlar el uzatmadı. Katliamların arasında gözyaşı ile kaldım. Hiç kimse silmedi gözyaşımı. Sadece buradan kurtulmak istemiştim. Gözümü bu evde açtığım ilk dakikadan itibaren bu evden çıkamayacağımı söylemişlerdi.

Yapamadım. Kaçamadım. Kaçmak için türlü türlü şeyler yaptım, olmadı ama. Ben ağladığımı bile hissedemedim. Benim ruhum acıdan duymazken, onlarınki umursamazlıktı.

Ölüm denen şey bizim bir adım arkamızdaydı. Biz ölümden bile bir adım öndeydik. Geriden gelen oydu. Bizim karanlık dünyamızda, ölüm her zaman geriden gelirdi. Peki doğru olan bu muydu? Sanmıyorum.

Gerçi artık doğruyu yanlışı ayırt edebildiğimi de sanmıyorum.

Sanmadığım çok şey var biliyor musunuz? Artık buradan kaçabileceğimi de sanmıyorum mesela. En acısı da bu sanırım, umudu kesmek.

Kendi karanlık dünyamdan kaçmak istemiştim sadece, kendimi onların karanlık dünyasında bulacağımı bilmiyordum. Bilsem o gün o arabaya hiç binmezdim. O eve o gün asla adımımı atmazdım.

Bedenimi ve ruhumu esir alan tek şey karanlık değildi. Acı, gözyaşı, öfke... Ve ölüm. Ölüm bedenimi henüz esir almamıştı. Ruhumu ise çoktan kendine kelepçelemişti.

Aşkın gözü kördür derler ya, o öyle değil. Aşkım, öfkemden ağır bastı çünkü kendi yarattıkları o aptal dünyada kayboldum.

O da bana aşıktı ama vazgeçmiyordu. Karanlık dünyasından çıkmak istemiyordu. Sonra beni çekti yanına.

Birlikte bulandık karanlığın en kötü tonuna...

O benim geçmişimdi, o benim şimdiki zamanımdı ve o benim geleceğimdi. O benim kalbimdi. O, benim tüm güzel anlarımı hem inşa eden, hem de tüm güzel anlarımın katili olan kimseydi.

Bense onun aydınlığı olmak istemiştim, onun benim karanlığım olacağını bilmeden...

BÖLÜM SONU

Takip etmeyi, oy vermeyi ve destek olmayı unutmayın, teşekkür ederim, seviliyorsunuz🩷

.

.

.

Instagram: yasemins_diary0