Sonucunda neler olacağını bilmediğimiz bir belaya bulaşmıştık. Kimimiz isteyerek, kimimiz istemeyerek. Birimizden birisi katildi ve bu içimi ürpertiyordu. Bir katille aynı masada oturduğumu bilmek oldukça ürkütücüydü. Gergin bakışlarım masadaki kişilerin arasında mekik dokuyordu.

Buna sebep olan şey saçma bir whatsApp grubuydu. Bilmediğimiz bir numara, yine bilmediğimiz bir şekilde telefonlarımızı önce almıştı sonra da bize bir whatsApp grubu kurmuştu.

Grup kapandığında hayatımız kurtulacaktı, grubun kapanmasının tek şartı da katili bulmaktı.

Bir katil vardı, bir de bilinmeyen numara. Öyle klişe bir hikâye değildi bizimkisi. Bilinmeyen numara bizim hakkımızdaki her şeyi biliyordu, katil ise resmen okuldakileri katlediyordu. Hem bedenen, hem de ruhen...

Okuldakileri tam olarak bilmem de, bizi katlettiği kesindi.

Anonim ise bizi birbirimize düşürüyordu. Açıkçası bu gruptaki insanlar işbirliği yaparak birini öldürmeyi bırakın, ilk fırsatta birbirlerini öldürürlerdi.

İtiraf istiyordu. Anonim, itiraf istiyordu. Kimse itiraf etmedikçe, sırf eğlence olsun diye canımızı yakıyordu. Kurunun yanında yaş da yanıyordu.

Artık kendimden bile şüphe eden bir manyaktım. Emin olduğum tek şey, bir daha asla eskisi gibi olamayacağımdı. Hiçbirimiz bir daha eskisi gibi olamazdık.

Anonim sayesinde insanların gerçek yüzünü görmüştüm ben, "daha ne olabilir?" dediğimiz her olayın daha da büyüğü vardı.

Yaşananlar aslında bir cinayetten daha fazlaydı.

Yaşananlar birden fazla cinayetti.

Bu süreçte birçok kez öldüm ve birden fazla kez dirildim.

Koskoca bir bela havuzunda yüzme bilmez haldeydik, hepimiz. Ve suçlular boğulmadan güçlüler kurtulamayacaklardı.

Unutmayın, ölüm sizin de kapınızı bir gün çalacak.

Belki bedenen, belki ruhen.

.

.

BÖLÜM SONU

Giriş bölümünü size bırakıp kaçıyorum. Birinci bölümü yazacağım, malumunuz elimde hiçbir şey kalmadı, hepsi silindi gitti.

Takibe almayı, oy vermeyi ve beni desteklemeyi unutmayın, seviliyorsunuz.

İnstagram: yasemins-diary0