5.BÖLÜM

( İYİ OKUMALAR DİLERİM)

Hastaneden taburcu olduktan sonra bir saniye bile abimin yanından ayrılmıyorum, ne o beni bırakıyordu ne de ben onu....

Eve geldiğimizde abimi salondaki koltuğu hazırlayan Uraz abiye tşk edip abimi araya uzandırdık. Abimin benim bayıkmamın ardından sinir krizini geçirdiğini öğrendim.

Yolda gelirken alınan boğaçaları alıp mutfağa geçtim Uraz abi ise yardım etti, ben boğaçaları dilimlerken Uraz abide kahvaltılıkları çıkarıyordu.

Kimseden ses seda yoktu abime soracak çok srum vardı konuşulacak çok konu vardı ama onu şu an sıkmak istemiyordum.

Ben masaya bağaçaları koyarken Uraz abi ise çay demliyordu ardından kahvaltı hazırlandı.

Uraz abim araz abim yanındaki masaya kahvaltılıkları zidiği için abim rahatlıkla kahvaltı yapabilirdi. Abime kızgın olduğun için yüzüne bile bakmıyorum.

Aradan geçen vakit ile kimse konuşmadı, kahvaltı yapıldı ve etrafı toparlamıltım Uraz abim ise araz abimin yanından ayrılmamıştı.

Abim beni yanına çağırması ile yanına gittim.

-Lila?

- efm.

- küs müyüz abicim?

- Hee küsüs abi.

-Yapma böyle haber vermiştim hem ben nerden bile bilirdim böyle olacağını ha?

Bi anlık abimle konuşunca geleen rahatlık hissi ile içim acıdı hemencecik rahatladım hızla kalkıp abime sarıldım.

- Özğr dilerim abicim seni korkuttum üzülme olur mu bak ben yanındayım tm mı abim benim Kurban olduğum.

Abimden ayrılıp :

- ya abi sen deli misin bu halle sen Kurban falan olamazsın anca ayak bağı olursun bence hıhhh!

Dedikten sonra hepimiz gülmeye başladık.

- hahahahha bak bizim bıcırığa büyümüşte laf sokuyor abisine!

- Yaaa abiiiiii!

- tam tam bir şey demedim demi Uraz hahahahaha.

Uraz Bi ise ani geln telefon ile bir anda ayağı kalkıp bne çıyım dedi ani gelen korku ile abi nereye böyle hem aniden kalkıverdin?

Uraz abi durumun farkına varıp açıklama yaptı annem aradı da hastalanmış ben bi onu götüreyim hastaneye diyip onayımzı alıp çıkıverdi.

1 HAFTA SONRA

abim iyileşmiş ve işine devam ederken bende evde öyle oturuyordum abim vuruldujtan sonra gördüğüm kabuslar yüzünden uykusuz gelen gecelerim beni sıkmaya başlamıştı.

Ama zamanla umarım bu hastalık geçerdi kabuslarım geçerdi.

Can sıkıntısından numaralar çevirmeye başladım.

-merhaba efm kimsiniz? Diye bir soru yönelince

Telefonu kapadım.

Böyle zamana geçsin diye numaralar çevir eyw devam ettim. Bir süre sonra uyuya kaldığım için herhalde eve abim anahtarla girmiş diye düşünürken ani gelen bıçak sesi ile uzandığım kanepede buz kestim.

Ya daha yeni başımız beladan kurtuldu yine ne belası ama yaaaaa diye salak gibi kendi kendime konuluşurken adım sesleri ile korkum diğer duygularıma ağır bastı.işte mutfak ve salonun birleşik olmasının sıkıntısı buydu her yerden gözüküyor olmaktı

Adım seslerinin yaklaşması ile benim uyuduğumu zannettiğin anladım gözlerimi biraz kısıp adamı izlemeye başladım ani bir hareketimde bu beni öldürürdü bence.

1 dk ya abim nerde benim hass siktir dedenin nalı abim evde değil ve ben bu adam la tek miyim korkudan titreyen vücudum ile abimin araması için dua attim yada etmemeli miydim bilmiyorum ama.

Adam üst kattaki merdivenlere tırmanmaya başlayınca hızla ayağı kalkıp elime ilk geçen şey ile hızlıca kapıya yöneldim buralarda bir yerde beyz bol sopası olacaktı nerde oooo?

Ben sopayı ararken tam buldum derken ensemde hissettiğim silah ile sopayı aldığım gibi adamın kafasına savurdum ve çığlığı bastım Aralık olan kapıdan dışarıda bir adam olduğunu daha öğrendiğimde yüreyim ağzıma geldi çığlık sesim ile içeri koşmaya başlayan adamın zıddına odama eşşek kovalar gibi kaçan ben ve kendine gelmeye çalışan hırsızla koşarak odama girdim.

Kapıyı kilitleyip hızla makyaz masasındaki büttün her şeyi yere serdiğim havlunun üstüne fırlattım hızla zorlanan kapı tarafına gittiğim makyaj masasını sonunda kapının dibine koydum ve kapıyı açmakta zorlanmaya başladılar.

Telefonumu hızlı bir şekilde açıp abimin numarasının kayıtlı olduğunu o an ki korkuyla unutup bir numarasını tuşladım.

Aranıyor...... (meşkul)

Aranıyor..... (meşkul)

İki arayışında açılmayan telefon ile telaradan denedim zorlanan kapı fazla dayanamicaktı galiba.

Son bir kez daha arayınca telefon açıldı abimin konuşmasına izin vermeden hzıla konuşmaya başladım sessiz bir şekilde.

- abiiiiiii?

- Nerdesin??

- yardım et lütfen b-urda birleri varrrr.!

Ağlamaya başlamıştım, korkuyordum.

Ani patlayan silah ile çığlık attım telefondaki abim sandığım kişi ise konuşmaya başladı.

- Orda ne oluyor hiçbir fikrim yok ama hemen ordan uzaklaşman lazım anladın mı beni, ben senin abim değilim küçük kız, ordan hemen kaç veya saklan!

Dedikten sonra kapanan telefonum ile çıldırmak üzereydim açık olan camdan aşağıya baktım atlayabilrdim demş evt telefonumu sıkıca tutup ordan aşağıya atlamam ile kapının kırılması bir oldu hemen beni görmesinler diye hızlı bir şekilde sokakta koşmaya başladım.

Kafayı yiyen telefonumun şarjının 20 olduğunu fael ettim ve çalan telefonumu açtım.

- Bana bak küçük kız evini bulmam için bu telefonu açık bırak anladın mı beni nerdesin şu an? Koşuyor musun?

Nefes alış verilerim o kadar çok hızlanmış tı ki telefondan buldum diye bir ses ile birlikte geliyorum diye bir ses ile arabanın karışık sesi ellerim ve ayaklarım o kadar çok titriyordu ki son umudum ise tam 30 adımlık karşımdaki yoldu bu gecenin köründe kimse neden merak edip kafasını camdan çıkarmıyor.

Yolun ortasında öylece kalakaldım adamlar peşimden gelmiş ve üstelik beni bulmuşlardı bana doğru gelen adamları net göremiyordum ama bir arabanın üstüme doğru uzaktan geldiğini sesinden anlaya biliyorum

Adamlarda birinin kafama silahı daya ması ile yakaladık seni patron çok sevinicek demesi ile silah sesi gözlerimin önünde barçalanan beyni şok geçirmeme neden olmuştu.

Bir yolun ortasında 1 can 2 leş ve belirsiz mermi? Ne oluyordu burda? Artık bunları kaldıramayacak hale gelince karanlığa teslim olacakken tek duyduğum " seni buldum küçük kız" m ve hissettiğim şey iri kollar oldu.