BÖLÜM 20

10.10.2024, 15:40

Savaşın Gölgesi'ndenin yirminci bölümüne hepiniz hoş geldiniz,
ve keyifli okumalar!

Okumaya başladığınız tarihi ve saati buraya yazın lütfen.

Yorumlarınızı satır aralarına yazmayı ihmal etmeyin.

Not : Bu kitap savaş, askeri birlik, askerler, inanç, vatan ve bayrak sevgisi, aşk ve nefret gibi temaları içermektedir. Eğer ki askeri kurgu arayışındaysanız sizin için uygundur.

Odanın kapasının kapatılmasının ardından yalnız kalan Teğmen Elif, odanın içini daha dikkatli bir şekilde gözlemlemeye başladı.

Odanın bir köşesinde bir pencere vardı ve dışarıdaki dağ manzarası açıkça görünüyordu. İçinde bir nebze huzur hissi uyandıran bu manzara, onun buraya ait olma duygusunu pekiştiriyordu. İkisi üst üste, biri ise tekli olmak üzere derli toplu duran yataklara baktı. Askeriyeye ait olan odalardaki bu düzenlere kesinlikle hayrandı. Zaten kendisi de düzenli olmayı seviyordu.

Yavaşça odanın içinde ilerledikten sonra, eşyalarını yerleştirmeye başladı. İlk önce çantasını yatağın üzerine bıraktı, ardından cep telefonunu masanın üzerine koydu. Düzeni ve tertipi bozmaktan kaçınarak yerleşmeye devam etti. Burada yeni bir başlangıcın eşiğindeydi ve bu ortamda kişisel alanının olması ona rahatlık veriyordu.

Tam bu sırada kapı çaldı. "Girebilirsin," dedi Elif.

Kapıyı açan Yüzbaşı Nermin Cantürk, içeri girdi. Elif, Nermin’in sert bir duruşu ve kararlı bakışlarıyla karşılaştı. Kısa, koyu kahverengi saçları ve askerî üniformasıyla, Nermin Yüzbaşı, profesyonel bir görünüm sergiliyordu.

"Teğmen Elif Çelik, hoş geldin," dedi Nermin Yüzbaşı. Daha sonra gülümsedi. "Umarım burası seni rahatsız etmez. Burada birkaç gün daha kalmak zorunca olacak gibisin."

Elif, "Sağ ol Yüzbaşım," diyerek karşılık verdi. "Rahat olabilirsin," demesinin ardından Nermin Yüzbaşı'nın rahat pozisyonuna geçti. ardından konuştu. "Ben her türlü ortama uyum sağlarım Yüzbaşım. Emin olun ki burada olmaktan çok mutluyum."

"Bu harika," dedi Nermin Yüzbaşı. "Ben de birkaç yıldır buradayım. Önümüzdeki günlerde birkaç tatbikata katılacağız. Senin de bu süreçte katılımını bekliyorum."

Elif, Nermin Yüzbaşı'nın sözleri üzerine "Muhakkak katılırım Yüzbaşım," diyerek yanıt verdi.

Nermin Yüzbaşı, Elif'in yerleşmeye devam etmesi üzerine "Seni rahat bırakayım da rahat rahat yerleş," dedi. "Ben revirdeyim. Bir şeye ihtiyacın olursa beni orada bulabilirsin."

Elif, gülümsedikten sonra Nermin Yüzbaşı odadan çıkıp kapıyı kapattı.

Elif, Yüzbaşı Nermin Cantürk’ün çıkmasının ardından odada yalnız kaldı. Kapının kapanmasıyla birlikte bir an için sessizlik hâkim oldu; odanın içindeki huzur, dışarıdaki dağ manzarasının verdiği rahatlıkla birleşti. Bir süre kendisini dinlemeye ve düşünmeye karar verdi.

Odanın köşesindeki pencereden dışarı bakarak, uzaklarda yükselen dağların doruklarını inceledi. Ağaçların arasındaki hafif rüzgâr, ona bir şeylerin yeni başladığını hissettiriyordu. Burada, bu muazzam manzara içinde yeni bir hayatın başlangıcındaydı. İçinde var olan gerilim ve endişe, doğanın sakinliğiyle biraz olsun yatışıyordu.

Elif, eşyalarını yerleştirmeye devam etti. Çantasından çıkardığı kitapları düzenli bir şekilde masanın üzerine yerleştirirken, kendisine ait bir alan oluşturmanın verdiği huzuru hissetti. Bu, onu buraya ait hissettiren küçük ama önemli bir detaydı. Yavaşça diğer eşyalarını da yerleştirdikten sonra odanın içinde birkaç adım attı ve camın yanına gidip dışarıdaki manzarayı daha iyi görebilmek için pencereden başını uzattı.

Beyaz bulutlar, dağların üstünde süzülürken, Elif aklında geçirdiği düşünceleri bir kenara bıraktı. Burada olmanın, savaş ve çatışma gibi zorlu bir hayatın eşiğinde durmanın getirdiği sorumluluğu bilerek, bunun yanı sıra kariyerinde önemli bir adım atmanın heyecanını da yaşıyordu.

Bir süre sessizce dışarı bakarken, aklına babası geldi. Onun cesareti ve güçlü duruşu, her zaman ona ilham kaynağı olmuştu. Elif, “Kızınla gurur duy babacığım,” diye mırıldandı kendi kendine. Söylediği sözler, buraya ait olma duygusunu daha da güçlendirdi.

Yalnızlığının tadını çıkararak, odasında daha fazla kalmaya karar verdi. Kendi kendine, “Yeni bir başlangıç... Burası benim evim,” diye düşündü.

Zaman geçtikçe, Elif kendisini daha huzurlu hissetmeye başladı. Odanın içindeki sıcaklık, onu buraya ait hissettiriyor ve bu yeni hayatı kabullenmesine yardımcı oluyordu. Kısa bir süre sonra, dışarıdaki manzaraya dalarak düşüncelerinde kayboldu ve geleceğe dair umut dolu hayaller kurmaya başladı.