BÖLÜM 72

11.11.2024, 14:15

Savaşın Gölgesinde'nin yetmişikinci bölümüne hepiniz hoş geldiniz,
ve keyifli okumalar!

Okumaya başladığınız tarihi ve saati buraya yazın lütfen.

Yorumlarınızı satır aralarına yazmayı ihmal etmeyin.

Instagram hesabım : yazarcerenoktay

Hepinizin takiplerini, videolarıma beğeni, kaydet, yorum ve anket desteklerini bekliyorum. :)

Kerem, ameliyat masasında yaşamla ölüm arasındaki ince çizgide sürüklenirken kendini bambaşka bir yerde buldu. Etrafını kuşatan parlak bir ışık, gözlerini kamaştıracak kadar güçlüydü ama aynı zamanda tanıdık bir huzurla doluydu. Gözlerini açtığında, kendini çocukluğunun geçtiği o eski bahçede, evlerinin arka tarafındaki o geniş yeşil alanda buldu. Kendi çevresinde yavaşça dönerek etrafına bakarken, hafif bir rüzgar yaprakları hışırdattı, ona her şeyin gerçek olduğunu fısıldar gibi.

Bir anda, karşısında çok özlediği o yüzleri gördü. Annesi ve babası, gülümseyerek ona doğru geliyorlardı. Kalbi bir an için duracakmış gibi oldu; gerçek miydi bu? Yoksa sadece bir yanılsama mıydı? Onları canlı, mutlu ve genç bir şekilde görmek, yılların özlemiyle içinde bir kasırga yarattı. Gözleri dolu dolu bakakaldı. Annesi, gülümseyerek ona doğru yürüdü ve kolunu açarak oğluna sarıldı. Yüzünden süzülen gözyaşları, annesinin sıcak omzuna damladı.

“Anne…” dedi titreyen sesiyle, “Öyle çok özledim ki sizi. Her gün, her gece…”

Annesi saçlarını okşayarak yanıtladı: “Biz de seni özledik, oğlum. Ama biliyoruz ki senin yolun uzun ve zorlu. Kalbimiz seninle, her adımında senin yanında…”

Kerem, annesinin kokusunu içine çekerek, elleriyle sımsıkı sarıldı ona. Bir yandan da babasına baktı. Babası, her zamanki o güven verici bakışlarıyla ona gülümserken, elini omzuna koydu. "Gurur duyuyoruz seninle oğlum," dedi babası. "Her adımında, her savaşında hep yanındaydık. Her tökezlediğinde kalkacağını biliyorduk."

Kerem gözyaşlarını silmeye çalışarak derin bir nefes aldı. “Ama neden… Neden gitmek zorunda kaldınız? Beni burada yalnız bıraktınız. Bazı anlar var ki… O anlarda size, o sıcak sesinize ve varlığınıza öyle ihtiyacım oluyor ki…”

Annesi, Kerem’in gözlerinin içine sevgiyle bakarak ellerini tuttu. “Sen asla yalnız değilsin, oğlum. Biz kalbinde yaşıyoruz. Senin her başarıda, her düşüşte yanında olmamızın bir yolu bu. Senin güçlü olmanı, hayatını yaşamanı istiyoruz. Çünkü sen bizim en büyük eserimizsin.”

Kerem’in dudakları titreyerek “Ama sizin yokluğunuz... Bazen içimde bir boşluk gibi. Sanki hiçbir şey o boşluğu dolduramıyor,” diye fısıldadı.

Babası, gözleri yaşlarla dolu bir şekilde oğlunun omzunu sıktı. “Her günümüz senin için bir dua, her anımız seninle bir bağ. Biz seninle gurur duyuyoruz. Senin mutluluğunu görmek, en büyük arzumuzdu. Hayatta devam etmen, bizi onurlandırır. Yolun zor biliyorum ama güçlü bir kalbin var, tıpkı annene benzeyen, sevgi dolu bir kalbin...”

Kerem, gözyaşlarına engel olamayarak “Keşke… Biraz daha kalabilseydiniz. Belki de yanımda olsaydınız, hayat çok daha kolay olurdu,” dedi.

Annesi ellerini oğlunun yanaklarına koyarak gözlerinin içine baktı. “Her ne yaşarsan yaşa, bizi kalbinde hisset. Her zorluk, her mücadele senin için bir sınav ve sen her birini başarıyla geçiyorsun, oğlum. Geçmişin yükünü taşımak zor, biliyorum ama bazen bırakmak ve geleceğe umutla bakmak gerek.”

Kerem, onların bu sıcak sözleriyle kalbinde bir huzur bulurken, aynı zamanda yitip gitmelerinin acısını yeniden hissetti. "Hayatıma devam etmemi istiyorsunuz, değil mi?" diye sordu.

Babası gülümseyerek başını salladı. “Evet oğlum. Seni bekleyen bir hayat var. Senin yapman gerekenler var. Yanımızda olmak istediğini, bizimle vakit geçirmek istediğini biliyorum ama senin görevlerin, dünyada sevdiğin insanlar, yapman gerekenler var.”

Tam bu sırada uzaklardan bir ses, sanki rüyaya sızmaya çalışıyormuş gibi yankılandı: “Kerem… Kerem, beni duyuyor musun? Uyan lütfen!” Sesi duyar duymaz Kerem bir an duraksadı. Gitmek istemiyordu ama bu ses, ona dönmesi gerektiğini fısıldıyordu.

Annesi gözleri dolu dolu bakarak Kerem’e son kez sarıldı. “Unutma oğlum, biz senin hep yanındayız. Her zaman, her yerde…”

Babası ise güçlü bir bakışla ona güven verdi. “Git ve hayatını yaşa oğlum. Unutma, en büyük savaşını her zaman içinde kazanırsın. Bu yüzden kalbine iyi bak ve seni sevenleri koru. Biz senin hep arkanızdayız.”

Kerem, kalbinde dolup taşan sevgi ve hüzünle gözlerini kapattı. O sıcak elleri hissederek, bir kez daha duyduğu doktorun sesine doğru adım attı.

Bir anda gözlerini açtığında, etrafında endişeli yüzlerle kendisine bakan doktorları gördü. Doktorun sesi yeniden kulaklarında yankılandı. "Nihayet gözlerinizi açabildiniz. Korkmayın. Artık güvendesiniz."

Annesi ve babasının o sıcak varlığını hala içinde hissederek, hayata yeniden dönmüş olduğunu bilerek derin bir nefes aldı Kerem. Artık biliyordu ki anne ve babasını tekrardan göremeyecekti ama onların yanında olduğunu her daim hissedecekti. Artık kimsesiz değildi. Yanında anne ve babası sürekli bulunmaya devam edecek, kalbinde varlıklarını sürdüreceklerdi.