Sert yağmur damlalarının değdiği araba, gül bahçeleri ile dolu iki katlı evin önünde durduğunda şoför kapısı açılmış, içinden takım elbiseli başında ki şapkadan şoför olduğu belli olan 40 li yaşlarda bir adam hızlı bir manevra ile çıkıp arka kapıyı açmıştı. İçinden 50 li yaşlarda uzun boylu, zayıf, bordo kabanı ve bordo tüylü şapkası ile bir kadın çıkmıştı. Şoför elindeki şemsiyeyi açıp evin kapısına kadar eşlik ederken kadının ıslanmaması için büyük bir çaba sarf ediyordu. Kapının önüne gelip büyük tokmağı kapıya vurup çaldığında aralanan kapı ile gülümsedi kadın. Lakin aklına ne geldiyse gülümsemesi bozup kaşlarını çattı. Aralanan kapıdan kısa siyah saçları sivri bir çenesi olan 30 yaşlarında bir kadın somurtan kadına bakıp bıkkın bir nefes verdi.

"Çekil! Dışarısı buz gibi" diyerek genç kadını hafifçe itip içeriye girdi. Genç kadın göz devirip şoföre gülümsedi.

"Kemal abi içeriye girmek istemez misin? Sıcak çayım var." Dedi kibarca ancak adam gülümseyerek başını olumsuz anlamda salladı.

"Daha sonra inşallah küçük hanım. Zira babanızı alacağım henüz"

Genç kadın babasından bahsedilince üzülse de belli etmek istemedi.

"Peki, o halde hoş çakal Kemal abi" dedi hüzünle.

Aynı hüzün adamda da vardı lakin bir şey diyemedi. Başı ile onaylayıp son kez genç kıza bakıp arkasını dönerek arabasına doğru hızla yürüdü. Genç kadın kapıyı örterek yavaş ve gergin adımlarla salona geçti. Babası ile zaten küs ayrılmıştı, şimdi aynı şeyi annesinde yaşamak istemiyordu. Bu sebeple olsa gerek başı eğik ellerini önünde bağlamış küskün bir çocuk gibi kapı ağzında durup annesinin seslenmesini bekledi. Annesi koltuğa oturmuş ellerini göğsünde bağlayarak duvarda ki bir noktaya bakıyordu.

"Biz kızımızı en iyi okullarda okutalım, o gitsin doğuya kaymakam olsun!" Biraz küskün biraz kızgın homurdanırken kızı da dayanamayarak dikildiği kapı eşiğinden annesinin yanına gelip dizinin dibine oturdu.

"Anneciğim bari sen yapma. Biliyorsun, bu benim her zaman hayalimdi ben şirket yönetmek değil, insanlara faydalı devlet memuru olmak istiyorum." Dedi annesinin kucağındaki ellerini kavrayarak

"Doğu'da" dedi kinayeli bir ses tonuyla annesi.

"Ne var Doğu'da? Orası da benim memleketim değil mi?"

"Kızım o insanlar daha önce çalışan bir kadın görmüş mü ki yöneten kadını kabul etsin!"

"İyi ya görmüş olurlar işte, kabul de edecekler."

"Ah kızım sen benim gül goncamsın, yapamazsın ki oralarda bir başına" dedi ağlamaklı bir tonda kızının yanaklarını okşayarak.

"Sen beni merak etme annecim, senin karşında kapı gibi kaymakam var." Dedi kız göğsünü şişirerek. Annesi kahkahalar atarken kızı başını annesinin kucağına koydu. Annesi hiç büyümeyen, annesinin yanında hep çocuk kalan kızının saçlarını koklayarak öptü.

"Feride'm güzel kızım, anneyim netice de kaygı duyuyorum senin için."

"Biliyorum annecim. Sen hiç merak etme, kızın her zorluğun üstesinden gelecektir. Kaygınız olmasın."