Ben kumsal deniz soy ismimle uyumlu olsun diye kumsal ismini koymuşlar bana. Aslında şu yaşıma kadar ismim ve soyadım bana çok şey kattı. Mesela kumsal sahil anlamına gelir. İnsanlar gelir seninle eğlenir ama günün sonunda kirletip temizlemeden giderler. Deniz soyadım ise bana hayatta birçok fırtınanın, dalganın olabileğini gösterdi. Ve ben o fırtınalardan birini yaşamıştım.

Bir hastane odasında açtım gözlerimi, bana ne olduğunu neden burada olduğumu anlamaya çalışıyordum. "Kumsal iyimisin birtanem?" "Bana tam olarak ne oldu?" "Saldırıya uğramışsın kumsal, şuan kendini iyi hissediyormusun?" "Vücudumda bir ağrı var." "Seni takip eden biri varmış neden beni arayıp yardı istemedin?" "Senin yerine polisleri aradım ama onlarda geç kaldılar." "Bence yinede beni araman lazımdı kumsal!" "Ne zaman çıkarız hastaneden?" "Sabırlı ol, iyileşmeden çıkamazsın buradan." "Peki durumum nasılmış benim?" "iyi olduğunu söylediler." "O adam...?" "Kaçmış pislik herif!" "Duru abla seninle bir şey konuşmak istiyorum." "Konuşalım birtanem konu ne?"

Derin bir iç çektim aslında bu konu hakkında daha birçok kez konuşmayı istemiştim ancak cesaret edememiştim.

"Babam."

Duru abla çok şaşırmış bir ifade ile bana bakarken konuyu biraz daha açtım.

"Artık babamdan haber almak istiyorum."

"Ondan en son ne zaman haber aldım onu bile hatırlamıyorum. Annemin cenazesine bile gelmedi. Ben onu kızı değil miyim? Ölümden döndüm resmen ama o hala ortada yok. Ben babamın görünüşünü, sesini bile hatırlamıyorum. Onu sadece fotoğraflarından tanıyorum."

Birdenbire hastane odasında sinirden patlamıştım. Aslında içimde hem sinir hemde çokça üzüntü vardı. Duru ablada hem şaşkın hemde hüzünlü bir suratla beni karşıladı.

"Kumsalcım, sen artık büyüdün genç kız oldun. Buda senin kaderin, artık kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmen lazım. Evet biliyorum belki bir aile sevgisi bile görmedin ama bu dünyada ailesini doğduğundan beri hiç görmeyen çocuklarda var.

Tüm bunları söylerken yatağın köşesine oturup ellerimi avcunun içine aldı.

"Ben babama ulaşmak istiyorum."

"Bu nerdeyse imkansız bir olay kumsalcım."

"Ya neden ya neden?"

"Baban hakkında neredeyse hiçbirşey bilmiyoruz."

"O zaman bilmeye çalışırız."

Duru abla bana daha fazla karşılık vermeden sustu ve yerine oturdu.

Bir süre hastane odasında sessizce oturduktan sonra doktor geldi.

"Kendini nasıl hissediyorsun kumsal?"

"Biraz daha iyi."

"Güzel, tedavilerin daha iyiye giderse daha erken eve gidebilirsin."

"Kendimi iyi hissediyorum ama kalbimde bir ağrı var."

"hıım o zaman bi tedavi edelim seni."

Doktor bir kaç alet kullanarak beni tedavi etti. O sırada içeri birkaç polis girdi ve benden yaşananları anlatmanı istediler.

"Okula gitmek için evden çıktım sonra bir adam beni takip etmeye başladı ilk başta tesadüfen aynı yoldan gittiğimizi düşündüm ama bir süre sonra yaklaşmaya başladı ve bende polisleri aradım. Hızla okula doğru gittim, okulun önünde olanları arkadaşlarıma anlattım ve tam okulun bahçesine girerken biri arkamdan beni çağırdı bende arkamı döndüm sonrasını hatırlamıyorum."

Gelen polislere tüm hatırladıklarımı anlattıktan sonra kahvaltımı yaptım ve ardından Simge ve Ada hastaneye beni ziyaret etmeye gelmişlerdi.

Onlarlada bir süre görüştükten sonra Duru abla ve Doktor odaya mutlu bir surat ifadesi ile girdiler.

Neden böyle mutlu olduklarına anlam veremeyerek sordum;

"Neden bu kadar mutlusunuz?"

"Çünküüüü..."

"Çünkü ne?"

"Yarın eve dönüyoruz!"

"Neden bu kadar erken?"

"Kumsal senin haberin yokmu?"

"Neyden??"

"Sen iki gündür uyuyorsun zaten yani 2 gündür tedavi görüyorsun."

Duru ablanın bu sözüyle şoka uğramıştım. Ben saldırıya salı günü uğramıştım, o zaman bugün günlerden ne?

"Duru abla bugün günlerden ne?"

"Cuma."

&&&&

Saat artık çok geç olmuştu, zaten yarın evimize dönecektik. Peki ya o adam? ya geri gelirse? zaten tek sorunda o değildi.

1-Neden bana saldırmıştı?

2-İsmimi nerden biliyordu?

Bu iki soruyu tüm gece boyunca düşünmüştüm. Bu adam beni bir yerden tanıyordu ama nerden? yada acaba ben onu tanıyor muydum?

Adamın surat ifadesini hatırlamaya çalıştım ve en sonunda okulun önünde arkamı dönüp gördüğüm iki çift gözü hatırladım. Ela renkli...

o gün okulunda bana o kadar yaklaşmıştıki...

Sonra aklıma bir şey gelmişti. O bana doktorun söylediklerine göre iyi bir şekilde isabet ettirememişti. Peki ya neden? o kadar yakın mesafeden nasıl yapamazdı? belkide bilerek yapmak istememişti.

Evet.

Bilerek yapmak istememişti.

Çünkü okula giderken bazı sokaklardan sadece ikimiz geçiyorduk. Eğer gerçekten yapmak isteseydi o zaman yapamazmıydı neden okula kadar beklemişti?

Tüm bu soruları bir yana bırakıp gözlerimi yumdum çünkü yarın bu hastaneden çıktıktan sonra beni yepyeni gizemli bir hayat bekliyordu...

____________________________________________________

2. bölümün sonuna geldik bundan sonra bütün olaylar başlıyacak oy verm

eyi ve yorum yapmayı unutmayın 3. bölümü yazabildiğim kadar erken yazmaya çalışacağım iyi okumalar :)