"Biraz ara verelim isterseniz?" Clara Bayan Lara'ya bakıyordu. Bayan Lara hayır işareti ile devam etmesini istedi. Chris'in aklında bir sürü şey vardı. Tam zamanı diyerek araya girdi.

"Başlamadan bir şey sorabilir miyim?"

Clara ve Bayan Lara dikkatini Chris'e vermişti.

" Teresa'nın başına kötü bir şey geldiği belli peki ama benden ne istiyor?"

Annesinin düşünceli bakışı ile Bayan Lara cevap verdi. " Aslında Chris doğru söylüyor. Ne yapmamız lazım onu nasıl bulacağız?"

Clara derin nefes alarak cevap verdi.

"Önce bu günlüğü okuyalım ne olduğunu öğrenebilirsek işimiz kolay olacak ama günlük yeterli olmazsa yapacağımız başka şeyler var tabi ki."

"Ne mesela?" Bayan Lara dikkatle sordu.

" Böyle durumlarda onunla iletişime geçmemiz gerekebilir. Buraya biraz uzak mesafede de olsa annemin arkadaşı var. Bir medyum. Ona durumu kısaca anlattım ve benden telefon bekliyor."

Chris hüzünle elini başına koydu.

" Babam bunu duyarsa hiç iyi olmayacak. Biliyorsun değil mi anne?"

Clara muzip bir gülümsemeyle yanıtladı.

" Biliyorum oğlum. Gerekirse ona da inandıracağız. Baban böyle şeyler yaşamadığı için inanmıyor. Bu olaylarda senin odanda oluyor. Bu yüzden bir kaç gece senin odanda yatarsa bunu halledebiliriz diye düşünüyorum."

Chris başını salladı. Babası gideli ilk gündü gelmesi için 2 günleri daha vardı. Teresa'ya üzülüyorlardı ama beklemekten başka çareleri yoktu.

Bayan Lara gözlerini silerek sormaya devam etti.

" Peki bir şey daha soracağım. Bazı ruhlar insanlara zarar veriyormuş. Ben öyle biliyorum ama doğru mu emin değilim. Zavallı Teresa'nın böyle bir niyeti olabilir mi?"

Clara biraz düşündükten sonra kucağına atlayan Lisa'nın saçlarını severek yanıt verdi.

" Ben öyle bir şey olacağını sanmıyorum. Bizim atalarımızdan olan güçlerimiz var. Ben çok eğitim alıp ustalaşmadım ama hislerimde yanılmam. O zarar verme niyetinde değil. Belki de şimdilik bunu zaman gösterecek."

Kimseden yeni bir soru gelmedği için Clara okumaya devam etti.

''Günlüğüm... Dün bir şey yazamadım. Çünkü annemle babam evdeydi. seni görmelerinden korktum. Kendimi anlatabildiğim bir tek sen varsın. Bayan Lara dün sepetle bir şey saldı ama onu da almadım. Onu henüz tanımıyorum ama güvenebilir miyim bilmiyorum. Onunla iletişime geçerek iyi mi yaptım bilmiyorum. Bu gün içimde kötü bir his var. Nedeni belli aslında. Bu gün benim doğum günüm. Küçüklüğümde bu gün bizim için önemlydi ama artık bu güne lanet ediyorlar. Bu arada babam henüz kapıyı açmadı. Artık bu odadan çıkmam yasak. haftada 1 gün duş için çıkabilirmişim. Tuvalet ihtiyacım içinde odama büyük bir kova getirdiler ve bana iyi davrandığı için Alex'e günlük olarak temizleme görevi verdiler. Benim elimde olmayan bir şey için böyle davranmalarını anlamıyorum. Bende diğer çocuklar gibi okula gitmek istiyorum. Arkadaşım olsun istiyorum. Annemle babam Alex'in rehber öğretmeni çağırdığı için işe gitmediler. Onlar okuldan gelene kadar yazıyorum. Nerede yazdığımı bir bilsen. Bu oda benim yaşam alanım olduğu için kıyafet dolabımı duvarın içine yaptırdılar. Düz duvarda dolap kapağı var. Biraz komik görünüyor ama ağlarken de sesim çok çıkmasın diye dolabın içine girdiğim için annemle babam bunu normal karşılıyor ve bende odaya girdiklerinde seni görmesinler diye dolabın içinde yazıyorum. Bazen yaşamamın gereksiz olduğunu düşünüyorum ama ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Tanrım... Benim acımı hafiflet!''

Clara ağlamaktan okumaya devam edemedi. Bayan Lara '' Sanırım bahsettiğim gün o gün. Şu an hatırlıyorum. İki gece üst üste sesler duymuştum. O ağlama sesleri hala kulağımda. İlk gecenin sabahı sepetle bir şeyler yollamıştım ama almadı doğru. Ama evde olduğunu tıkırtılardan anlıyordum. Ertesi günden itibaren tamamen ses kesildi. ''

Clara ağlayarak ekledi.

'' Peki tamam ama bu binada sadece siz yoksunuz. Diğer kimse duymadı mı bu sesleri neden kimse bir şey yapmadı ? ''

Bayan Lara bilmiyorum cevabını veren omuz salladı. Yüzü bembeyaz olmuştu. Lisa koltukta uyuyakalmıştı. Clara onu alıp odasına götürdü. Dönüşte gözü odaya takıldı. Kapıyı araladı ve okudukları gözünde canlandı. Ağlayarak mutfaktan su ve bardk alıp salona geri döndü. Herkese su verip sakinleştikten sonra günlüğü eline aldı. Okumak istemiyordu, okuduklarının gerçek olduğuna inanmak istemiyordu. Devam etmeesi gerektiğini biliyordu. Günlüğü açtı ve tam diğer sayfaya geçtiğinde bir ses duydular. Ses Chris'in odasından gelmişti. Bir şeyler devriliyor gibiydi. Hepsi hızlıca odaya gittiğinde Chris'in yatağı, çalışma masasındaki kitapları, komodin üzerindeki eşyaları yerdeydi ve dolabının kapağı açıktı. Clara içinden bir şeyler söylüyordu Chris ve Bayan Lara ise yerdeki eşyaları topluyordu. Chris "Dolabı neredeydi acaba?" Deyince Clara kapının solundan başlayarak elini duvarlarda gezdirdi. Chris'in dolabının önüne gelene kadar hiç tepki vermemişti. Yavaşça dolabı ileri doğru ittirdi ve dolabın arkasındaki duvara dokundu. Elini şaşkınlıkla ağzına götürdü ve duvara vurdu. Ahşap dolap kapağının sesini duyabiliyorlardı. Duvar kağıdı ile kapatılmış olduğu için orada dolap olduğunu anlamak imkansızdı.

Bayan Lara " Günlüğü nerede buldunuz?"

Chris bulduğu yeri gösterdi. Dolabın olduğu duvardaydı. Günlüğü elinde taşıyan Chris devam etmesi için annesine uzattı. Clara burada devam edip etmemekte tereddüt etti ama her ne yazıyorsa Teresa'yı en çok kızdıran şeyin olduğunu biliyordu. Kaldıkları sayfayı açarak okumaya devam etti. Okumaya başladığı andan itibaren oda çok soğumuş ve nereden geldiğini anlamadıkları sesler duymaya başladılar.

"Canım acıyor... Bu acının benim izdirabıma son vereceğini hissediyorum. Alex öğretmenine benden bahsetmiş, beni kurtarmak istemiş. Bu sefer onu da dövdüler, beni daha çok... sol kolumu hareket ettiremiyorum ve başım ağrıyor. Burun kanamam kesilmedi ve kulağımdan kan akmaya başladı. Ama böyle bir şeyle karşılaşacaklarını bildikleri için yıllar önce bağlantılarını kullanarak onun adına hazırladıkları psikiyatri raporu ile tedavi altında göstererek zaman zaman halüsinasyon gördüğünü onun bir kardeşi olmadığını söyleyerek öğretmeni ikna etmişler. Abim raporu biliyordu sanırım, polise gitmesinin sebebi bu olmalı... Abim, bana iyi davranan tek insan. Seni unutmayacağım ve ne olursa olsun dualarım seninle olacak. Başım dönüyor. Beni döverken kullandıkları cümleler hala kulağımda... " Senin başımıza bela olacağını biliyorduk. Zamanında kurtulmamız lazımdı." En sonuncusunu korkutuyor beni... " Bedeninle beraber ruhunda bu odadan çıkamasın..."

Sanırım kurtuluyorum. Hoscak..."

Clara okumayı bitirdikten sonra sesler kesildi ve günlük elinden düştü. Olduğu yere diz çökerek daha fazla ağlamaya başladı. Bayan Lara içinden dua ediyordu.

"Son cümlesi bile yarım kalmış..."

Chris gözlerini silerek günlüğü eline aldı. Kapatacakken boş sayfanın birinde bir yazı buldu. "Burada bir şey daha yazıyor. " Clara ve Bayan Lara bir anda ona baktı. Chris yazıyı okumaya başladı.

"Ben Alex Revis. Kardeşim Teresa 12.03.2020 tarihinde anne ve babamın dövmesi sonucu öldü. Ben deli değilim. Hepsi gerçek. Bu günlüğü bulan olursa lütfen bize yardım etsin. Ailem cesedi kardeşimin dolabına sakladı. Bu evden gidiyoruz. Sonumun Teresa gibi olmasını istemiyorum... Umarım kısa sürede bulursunuz..."

"Günlüğü biliyormuş. Bir aile nasıl yapar bunu aklım almıyor. Lütfen günlüğü verin polise gideceğim. " Bayan Lara yalvarırcasına konuşuyordu.

Clara olmaz dercesine başını salladı. "Önce Teresa'nın bizden ne istediğini öğrenmemiz lazım. Bunun için ona ait olan bir eşyayı kullanmamız gerekebilir. Bu defter delil niteliğinde. Onu polise verirsek geri alamayız. Ben annemin arkadaşına haber vereceğim. "

" Anne, peki ya babam ?"

"Onuda halledeceğim. Bu akşam çağıracağım onu. Gelecek ve yaşayacak. Inansa da inanmasa da annemin arkadaşı geldikten sonra defteri polise vereceğim. İşte o zaman inanmak zorunda kalacak."