caresizlim gücsüzlüm ortadaydı yine... ünüverste den cıkış yapmıştım otobüse bindim ve otobüsteki konuşma seslerinden nefret ettim için kulaklıgımı kulağıma takıp müzik actım dinlerken de dışlandımı hisetim yine of yine yine hep sürekli tekrar tekrar o duyguları yaşıyordum hissediyordum ama pozitif olmalıyım pollyana gibi siz hiç okudunuzmuu o kitabı? ben 2 kere okudum neyse arabanın ani duruşuyla derin düşüncelerden cıkıp otobüsten indim biraz yürüdüm ve evin kapısının önüne geldim kapıyı tıklatım

annem açmıştı ve yine sinirliydi gür bi sesle "nerdesin sen aptal!"

ben bi adım geri atmıştım ürktüm " yeni cıktım ünüverste- den" dedim ürkek sesime tam bi korkaktım

annem kolumdan tutu gibi beni içeri aldı şaşkınlıkla anneme baktım "anne napıyorsun bırak" dedim ama nafile beni yere itti canımın acısıyla inledim

sert bi şekilde bana bakıyordu "evi temizle ben yemek yapıcam baban ve abinler gelir şimdi" dedi bende olumlu anlamda kafamı salladım gözümden akan bi damla gözyaşını hızlıca silip kalktım işe koyuldum işi yaparken aklıma rüzgar takıldı acaba neden bugün ünüversteye gelmemişti oysa hep gelirdi gerci ünüverste deyken hiç konuşmuyoruz daha doğrusu konuşmuyor cok sesiz sakin... neyse

akşam saat 08:00

üzerime siyahtan bi kombin yapmıştım sacımı ise toplu yapmıştım tam o sırada annem seslendi hızla aşağa indim mutfaga girdim "efendim annecim" dedim

"annecim"

annem ise beni bağırmadan yanına yaklaşıp yemeğin tadına bakmamı istedi şaşırdım doğrusu bu anlar cok nadirdi size normel gelebilir cünkü bi tek benim annem şefkat göstermez bana...

yemeğin tadına baktım "efsane olmuş" dedim annem ise kendini överek "ee tabiki öyle olucak" dedi ve kendimi tutamayıp kıkırdadım

o sırada kapı caldı ben acarım diyip mutfaktan cıktım kapıyı actım "hoşgeldin babacım hoşgeldin kaan ve berk abi" dedim babam hoşbulduk dedi ve gülümsedim kaan abi ise soğuktu hep bana karşımı sadece bilmiyorum berk abi ise sağol dedi içeri girdiler kapıyı örtüm

annem kaan abim ve berk abimin yanaklarını sıkıyordu şefkat gösteriyordu... bi an abilerimin yerinde olmak isterdim kücüken herkes annesiyle naptını anlatırdı ben ise diyemezdim annemin hergün bana laf sokup aşağladını... annemin masayı kur emriyle irkildim ve hızlıca masayı kurmaya koyuldum

Herkes sofraya gelip oturmuştu be çnde oturdum besmele cekip yemeğe başladık babam güzel sesiyle "okul nasıl geçti" diye sordu ben de gülümseyerek "iyi gecti babacım" dedim kaan abim sohbeti başlamasına izin vermeden bitirdi " su ver kalta" dedi sertt ses tonuyla

bende kalkıcaken babam otur ikazı verdi "bu sofrada herkes kalkıp suyunu icebilir yada kibarca kız kardeşinden isteyebilir kaan bidaha aynı ses tonuyla konuşma geceye" dedi istemsizce gülümsedim oturdum cünkü bu evde babamın bana sahip çıkması beni mutlu ediyordu

abim sofradan bi hışımla kalkıp gitti

annem yine oğlunu savunucaktı " niye yediği yemeği burnundan getirdin cocugun gece suyu kalkıp verse ölürmüydü hı!" dedi annem babam elinde catal pıcagı sıkarak masaya koydu iki elini birbirine birleştirdi " gülçin oğullarını bana savunma heleki o en büyük şimarık oğlunu bi tane kız kardeşi var ve sadece onamı gücü yetiyor "dedi

ve annem sustu masadan kalkıp suskunluğunuda alıp gitii ve arkasından berk abim gitti

evet babamla yalnız kalmıştık

babamda kalkıcaken" teşekür ederim baba "diyebildim sadece cünkü babamlada cok samimi değildik yinede beni savunurdu

babam bana baktı" kendini kimseye ezdirme "dedi gülümsedim babamda giti ve sofrayı toplayıp bulaşıkları makinaya koydum annem hiç gelmemişti yanıma neyse diyip odaya cıktım ve pencereyi acıp gökyüzüne baktım" geceleri cok seviyordum cünkü karanlıgın içinde bi sürü parıldayan yıldız vardı benim ismim gece babaannem koymuş ismimi gecenin içinde bi sürü umut olsun diye bu ismi koymuş hayatımda ismim gibi ama ben hayatımda umutan cok caresizlik görüyordum...

pencereyi kapatıp yataga uzandım düşüncelere dalarak uyudum...

iyi okumalar umarım beğenirsiniz 🤗