rüzgar...

dünkü gördüm manzara gözümün önünden gitmiyordu düşündükce titriyordum ve benim söyleyemedim şeyi kalbim söylüyordu

"baban bir katil"

ünüversteye gelmiştim hiç farketmedim o andan hiç cıkamıyordum hiç eve gitmemiştim dünden beri bugün de gitmem... derin nefes alıp verirken kayayı farketim ona bu sefer bişey diyemezdim bi anda yanımda biti "günaydın rüzgar efendi" dedi bende afalayarak "günaydın kaya" dedim

kaya şüpheli şüpheli baktı "noldu solgunsun" dedi bende "yok bi sorun" dedim sesim yükselmişti yürümeye başlamıştım

" bişey yok desende sana inanmam rüzgar beni kandırma bu okulda herkesi kandırabilirsin ama beni asla" demişti haklıydı beni benden iyi biliyordu biz onla 5 yaşından beri arkadaştık şuan 19 yaşındaydık 15 sene boyunca tek arkadaşım oydu onun dışında hiçbi yerde arkadaş edinmedim sonra okula girdim yerime oturdum telofonda ses kaydını actım profösör dersi anlatmaya başlamıştı ve ben düşüncelere dalmıştım neyseki akılılık edip ses kaydı almıştım profösörün adımı seslenişiyle irkildim ve hızlıca ses kaydını kapatım herkesin gözü üstümdeydi pröfösör bana yaklaştı ben kalkıp "buyurun hocam" dedim

pröfösör " hocam değil proföser" dedi ve arkasından konuşmayı devam etirdi " dersi dinlemiçeksen kapı orda" dedi

sinirlenmiştim telofonumu alıp sinirle cıktım.

gece 🖤

bugün rüzgarla tekrar konuşma cesaretimi toplayıp konuşmak istiyordum cünkü onu merak ediyordum sürekli düşünceli ve sesizdi bütün ders boyunca şapkasını kafasına takıp gözlerini kapatıp düşünüyordu etrafa bakınıyordum ve cimlerin üstünde oturuyordu bende yanına gidip oturdum

beni görmezden geldi yine konuşmayı yine ben başlatım "merhaba rüzgar"

bana baktı "ne istiyorsun" dedi evet kötü bi cümle olsada bişey demişti gülümsedim " arkadaş olmak" dedim of aşık oldum diyemedimde arkadaş olmak istiyorum dedim yine aptalık yapmıştım neyse

bana baktı "ben arkadaşı sevmem" dedi bende içimden belli dedim " neden o zaman kayayla arkadaşsın" dedim

beklemedim bi cevap verdi "sanane" dedi ve kalktı

bende kalktım "evet tm haklısın banane ama lütfen en azından konuşalım düşüncelisin belki yardımım dokunur " dedim

bana baktı gülümsedi " sen ilk önce karanlıktaki parlayan yıldızını bul" dedi şaşırdım ne demek istedi sanki dün akşamki düşüncelerimi okumuştu " ne ne demek istedin" diye sordum

bana vukalaca bi konuşma yaptı "anlamadıysan o senin sorunun" dedi ben sinirlenmiştim " bana bak kendini cok üstün görme zengin olabilirsin ama asla beni kücümseyemesin" dedim niye birden sinirlenip böyle söyledimki of bana baktı " zengin olmak önemli değil insan olmak önemli ve ben asla bu okulda öyle bi hava takınmadım eğer öyle bişey olsaydı okula hergün lüks arabalarla gelip etraftaki kızları tavlamaya calışırdım ama benim hiçbişey umrumda değil bunu o kalın kafana sok" dedi dicek bişey bulamadım cünkü haklıydı yine yanlış konuşmuştum ve hızlı bi. şekilde yanımdan ayrıldı

yine herşeyi mahfetmiştim

04:30 

okul cıkış saati gelmişti ünüversteden ayrıldım

rüzgar

bi banka sesiz sedasız düşüncelere dalmıştım aklımda binlerce soru... bu sorulara kim cevap veriçek benim babam katil olamazdı hızlıca kalktım siyah gözlerle karşı karşıya geldim ve bana sinirli bi şekilde bakıyordu " neden telofonlarıma cevap verilmiyor!" dedi bense gülerek " dünkü gördüklerimden sonra evine geliçek değildim" dedim

babam bişey görmemden korkup "ne ne gördün" diye sordu

bende gülerek cevap verdim "babamın katil oldugunu" dedim

babamın sinirli yüz kasları gevşeyip kayboldu yüzünde bi korku vardı "herşeyi biliçeksin"

dedi "bilecegim daha ne var acaba!" diye tepki gösterdim

"bu akşam eve gel konuşucaz" dedi ne konuşucaz hiç bilmiyorum ama bellki katil bi adam olarak bişey anlatır

arabaya binip uzaklaştı

akşam olmuştu saat 06:30

kapıyı caldım

babam kapıyı actı "hoşgeldin" dedi soğuk bi sesle " hoşbulduk" dedim içeri girdim babam kapıyı örtüp yanıma geldi "otur lütfen"

"hayır" diyerek karşılık verdim sabrını sınıyordum dişleriyle dudagının alt kısmını dişliyordu ben aldırış etmedim "evet anlat" dedim

babam sakin olmaya calışarak " o adamı öldürmek zorunda kaldım" dedi özrü kabahatinden büyük dinlemeye devam ettim "beni öldürüçekti" dedi

"neden" diye sordum "cünkü beni öldürmeye kalkıştı bu kadar" dedi ben ise inanmadım bu hiçbişeye yetmiyordu "cıldırıcam baba! sen bi katilsin vede acımasız bi adamsın baba kac kişi öldğrdün" diye sordum büyük cesaretle sormuştum

babam beni duvara itti acı içinde inledim yakama yapıştı "kes sesini" dedi şoka girdim ben babamı hiç tanımamışım gözümden yaş geldi " vur!"

büyük ellerini boğazıma koyup sıkıyordu bense nefes almak için cabalıyordum canım yanıyordu

hızlıca geri cekildi pişmanlıkla "ben ben özür dilerim oğlm"

vicudum titremişti...

babam bana yaklaştı kolumu tutacagı ara dur işareti yapıp evden cıktım

arkamdan seslenişlerine kulak vermedim "rüzgar rüzgar rüzgar!"

uzaklaştım sahil kenarına gidip kendimi kumsalın üstüne bıraktım canımı daha çok yakmak için belimin üstüne yatım gözyaşlarım dinmiyordu

ruhem ve fiziken yok olmuştum

ve kayanın sesini duydum " kalk rüzgar sana yıkılmak yakışmıyor"

iki elimle yüzümü sıvazladım sesli bi şekilde ağlamaya başladım ben cok gücsüzdüm "annem bana benim oğlm güclü olucak derdi ben ise hiçbişeyi kaldıramıyorum"

kaya bi kolumdan tutup beni kaldırışıyla birlikte sarıldı " herşeyden haberim var herşeyi duydum bahceden eve gireceken ben ağlıyormuyum hı benim babam humar oynardı annem başka adamlarla yatardı her gece ben dayanıyorsam sende dayanacaksın Erdal amca neden öyle bişey yaptı bilmiyorum ama kendini toparla dedi

" olmuyor! olmuyor!" diye bağırdım hızlıca kalktım "polise bile gidemiyorum cünkü kalbim o senin baban diyor " sacımı cekmeye başlamıştım canım yanmasını umursamadım öfke krizi yaşıyordum

kaya iki kolumu sıkıca tutu " lan! dur! yeter o kadar acizsinki rüzgar! korkaklık yapıyorsun gerceklerinle yüzleş senin artık annen yok babanıda gidip polise diçeksin bu kadar!" dedi bi söz vardır arkadaş gercegide söyler acıyıda kaya gercekleri söylüyordu ama ben yüzleşemiçek kadar acizdim kendimi tekrar kumsala bıraktım bazen kumsalın içinde kaybolmak istiyordum... kaya gelen telofonla uzaklaştı

bu sözler cok boştu ve benim anneme ihdiyacım vardı... gözümden gelen yaşları durdurmadım boynuma kadar akmaya başladı ben buydum

"gücsüz cocuk"