AMELİYATTAN YARIM SAAT ÖNCE

Bir gün vardır herkesi yiyip bitiren, bir gün vardır herkesin miladı olan, bir gün vardır yaşama heves bırakmayan.

O günler hep var ama o gün saat sabah saatleri yedi civarı.

" Merak etme iyileşeceksin." Diyor umutla çocuk.

"İyileşeceğimi hiç düşünmüyorum." Diyor umutsuzca bir kız.

Çocuğun dudaklarından dökülen kelimeler kıza bir urgan bağlıyor. Kız hasta yatağında içinden dert yanıyor.

"Beni unutmazsın değil mi?"

Ameliyatta işler yolunda gitmezse kızın zihninde her şey yerle yeksan, ölümden de beter olacak.

Kız yattığı yatakta hafifçe dikleşerek sırtını yaslıyor, baş ucunda duran, gözleri ormanlardan ve zümrütlerden de yeşil çocuğun elini tutarak yanağına koyuyor kaçmasından korkarcasına.

Çocuk hâlâ umutla gülümsüyor ama kız her şeyi biliyor.

Kız çocuğun yanağında olan elini okşuyor ve diğer eliyle de sıkıca kavrıyor.

Çocuk hâlâ umutlu. Gözlerinde yanan alevleri görüyor kız, 'Ne kadar da umutlu.' diyor içinden.

"Sakın böyle bir şey deme bir daha. Ben seni unutmam, unutamam ki."

Kız ilk ve son yalanlarını sıralıyor çocuğa, çocuk anlamıyor başta kız sözleri balçıkla sıvanmış gibi gizliyor gerçekleri.

Kız dikkatle bakıyor orman gözlerine son kez.

Umudun ışıkları yanmış gözlerinde.

Çocuk kızın yanağını okşuyor tek eliyle, diğer elinide kızın yüzüne bırakıyor.

Çocuğun elleri kızın yanağını okşarken kızın elleri çocuğun iki elini okşuyordu.

"Sadra Şifa olacak sana inanıyorum."

Sadra şifa...

Umutlu, rahatlatıcı bir şifa bu. Her derde deva olan, iyileşmeyen kimsenin kalmayacağı tek şifa.

Umudun ışıkları iki insanın gözlerinde yandı.

Umut bulaşıcıydı.

Hemşireler geldi odaya kızı almak için. Çocuk şimdiden intihar eden göz yaşlarına boğulmuştu, sessizce ağlıyordu.

Geriye çekildi çocuk. Sevdiğinin elleri düştü ellerinden. Emanet ettiği şey sevgilisi değil sevdiğinin sağlığı idi.

Kız son kez buruk, içte kalınmış bir gülümseme gönderdi göz yaşları yanağından usulca süzülürken ama emindi Sadra Şifa olacaktı. İyi olacaktı.

Şimdiden tekrar kandırdı kendini.

Unutamazdı onu.

Kız dudaklarını aralayarak son kez baktı sevdiği, aşık olduğu gözlerine, son kez duydu o güzel, şiirsel sesini.

Çocuk anladı bir şey diyeceğini ama kız çoktan gitmişti.

Yere çöktü çocuk kabullenemeyerek elleriyle yüzünü kapatmış sessiz hıçkırıklarla ağlıyordu. Elinin birini boynundan asla çıkartmadığı kolyeye attı. Sevdiğinin hatırası vardı o kolyede ama hâlâ çözememişti.

İki dizinin üzerinde ağlıyordu tek başına ne yapsa boşuna.

Son kez dedi içinden GİTME! Hayat hiç bir zaman anlayışlı olmamıştı kimseye.

Başını kaldırdı ve tam karşısında ki aynaya baktı. Bir yemin etti kendine kimseye söyleyemeyeceği.

Kıza söylediklerine kendisi inanmaya başlamıştı. Sadece zaman lazımdı.

'Aynalar korkumu yansıtır.' diye geçirdi içinden son kez