3.Her Şey Kim'ler İçin

''Hayal gücü temel bir düşünme yolu, insan olmanın ve insan kalmanın esaslı bir aracıdır.''

Ursula K. Le Guin-Zihinde Bir Dalga

3.Her Şey Kim'ler İçin

Mezarlıktan geldiğim günden sonra uzun bir süre kendime gelememiştim. Hiçbir şey yapmak istemiyordum. Yürümek, yemek yemek, konuşmak, uymak.. Hayallerim ve heveslerim bile yoktu. Ne olacak sanki bu hayatta var olmasam.. Ama böyle düşündüğümü ve hissettiğimi de ailem duysaydı eğer kahrından ölürlerdi herhalde.

Okullar açılalı bir hafta olmuştu. Okula gitmek istemeyen Ecrin'in sızlanmaları bitmezken sitenin çıkışındaki merdivenlerden inerken düşmüştü. Canı acıdığı için ayrı okulun ona uğursuzluk getirdiğini düşündüğü için ayrı ağlamıştı. Bir daha koşamayacağını düşündüğü için de ayrı ağlamıştı. Bende ecrin olmadan okula gitmek istemediğim için onunla beraber kalmıştım.

Ecrinin okul ve eni insanlar yüzünden girdiği depresyon halinden mi yoksa bu şehrin üzerimdeki ağırlığından mı bilmiyorum benim de enerjim yoktu. Moralim bozuk hiçbir şey yapasım yoktu.

Bende şu sıra en az Ecrin kadar okula gitmek istemiyordum. Bu yüzden son sınıfta okul değiştirdiğimiz yetmiyormuş gibi birde bir hafta geç kalarak iyice insanların gözüne batacağımızı düşünmüyor değildim.

Dikkat çekmekten nefret ediyordum. İnsanlar yüzümüze bakarak hakkımızda konuşurdu. Bu çok rahatsız edici bir ve bundan kesinlikle hoşlanmıyordum.

Sonunda Ecrin için alınan sağlık iznimizde bitmişti. Bugün yine bir ilke imza atacaktık. İyi veya kötü..

Ecrin'in babası Engin abi bizi okula getirmişti. Arabadan inmiştik ama okula henüz girmemiştik. Ecrin'in kendisini hazırlamasını bekliyorduk.

Bazılarımız zamanın değişkenliğine alışmış olurdu. Ama Ecrin kesinlikle onlardan biri değildi. Bu onun için bir sorundu. Yeni okul gibi bir travma var mıydı bilmiyorum ama yoksa bile Ecrin de oluşmak üzereydi.

Engin abi ile beraber müdürün odasını girdik. Bizi gören müdür ayağa kalktı ve engin abi ile tokalaştılar. Sonrasında Engin abi tayin durumundan ve taşınmadan bahsetti.

Daha sonrasında müdür bize uzun uzun okulun misyonunu ve vizyonunu anlattı. Öğrencilerin gelecekteki hayallerine yönelik hizmetler sunduğunu söyledi.

Açıkçası müdür güzel şeyler anlatıyor gibiydi. Ama ikimizinde onları dinlediği yoktu.

Ecrin umursamıyordu. Benim de ne kadar belli etmesem de gergin olduğumu saklamaya çalışmak gibi bir çabam vardı.

Daha sonra müdür birini çağırdı ve okulu bize gezdirmesini söyledi. Bize okulu gezdiren nöbetçi öğrenci okul hakkında bilgiler de verdi.

Okul değerli bir ailenin vakıf lisesiymiş. Yarı Türk ve yarı Koreli olan aile okulun ismini çocuklarının isminden oluşan bir kısaltma ile kumuşlar.

İnci Kim ve Can Kim adına ..

Lisenin adı İNCAKİ Koleji.

Aynı isim altında bu okulun yakınların da birde özel üniversitesi varmış.

İNCAKİ Özel Vakıf Üniversitesi.

Bize okulu gezdirip bilgi veren öğrencinin anlattıklarına göre okula herkesi almıyorlardı. Üstelik bizim gibi son yılında yer değiştirmek fikrini herkes kabul etmezdi.

Bu okulda bizi biraz zorlamıştı. Ama okula kabulümüzdeki etkinlerden biri de not ortalamalarımızın yüksek olması ve Ecrin'in spor başarısını sayabiliriz. Ayrıca dedem sağolsun isteyipte henüz yapamadığı bir şey yoktu.

Buraya gelmek benim için dedemin beni kendinden ayırmasından daha imkansız değildi. Hala nasıl olarak kendi izni ve iradesi ile böyle bir şeye izin verdi şaşırıyorum.

Okulu biraz gezdikten sonra müdür çağırmıştı ve yanlarına geri döndük. Daha sonra okul müdürü son bir yılımızı okuyacağımız sınıfa çıkardı bizi.

Zil çaldığı için ders işleniyordu. Sınıfta öğretmen ve öğrenciler vardı.

Neyse ki Müdür Ecrin ile beni ayrı sınıflara koymamıştı. Aynı sınıfta olacaktık.

Sınıf on beş kişilikti. Masa ve sıralar tek kişilikti. Orta sıradan en arka iki sıra boştu. İşte bizim yerlerimiz.

Müdür çıkınca öylece tahtanın önünde kaldık. Hoca bize baktı. Biz hocaya sınıf bize , biz sınıfa..

''Kızlar hoş geldiniz. Bize kendinizden bahseder misiniz''

''Ecrin Gündüz.''

''Ceylan Kınalı''

''Nereden geliyorsunuz.''

Ecrin cevap verdi.

''Mardin'den hocam.''

''Mardin güzeldir. Ne için oradan buraya geldiniz ki?''

''Babam polis. Tayini buraya çıktı.''

''Anladım. Peki sen canım?''

''Bende gelmek istedim.''

''Senin de mi babanın tayini çıktı?''

Bu bugün cevaplaması zor bir soruydu benim için. Sadece boğazımdaki yumruyu zorlukla yuttum ve cevap verdim.

''Hayır.''

Hoca cevabımla yüzüme baktı. Donuk bakışımdan bir şey anlamadı sanırım ama geçiştirdi.

''Peki''

''Boş yerlere oturabilirsiniz.''

En arka sırayı gözüme kestirdim. Direkt olarak oraya yürüdüm. Hemen önümdeki boş yere de Ecrin oturdu.

Hoca kaldığı yerden dersini anlatmaya devam etti.

Zil çalınca hoca dışarı çıktı. Bazıları yanımıza geldi.

Ben geriye yaslanmış şekilde gelip konuşmak isteyenlere bakmayı tercih ettim. Ecrin her ne kadar depresif olsa da insanlarla anlaşma konusunda benden daha ılımlıydı. Ben daha ketum kalıyordum onun yanında.

Ona bakanlara gülümseyerek cevap vermeye çalışıyordu. Ben gülmezdim genelde. Ama ağlamazdım da. Duygusuz olduğumu düşünen çok olurdu ama herkes gelip söylemeye de çekinirdi. Şuan olduğu gibi. Bu yüzden beni değil onu muhatab almış olabilirlerdi.

''Hoş geldiniz kızlar.''

''Hoş bulduk.''

''Ben sınıf başkanınız Arife. Sınıfımızda sizinle beraber altı kız dokuz erkek var. Zamanla tanışırsınız. Aklınıza takılan bir şey olursa ya da farklı bir durum yanıma gelebilirsiniz.''

''Memnun olduk Arife. Teşekkürler.''

''Bende İrem. Merak ettik. Son sınıfta pek gelen olmaz buraya. Nerelisiniz, neden geldiniz?''

''Dediğimiz gibi ikimizde Mardin'den geldik.'' Ecrin bu defa samimiyetsizce gülümsedi.

Bazıları zor insan olacaktı anlaşılan. Bazı insanlarla hiç konuşmak, duymak bazen de görmek istemiyorum..

Kollarımı masaya koyup kafamı da üzerine koydum. Gözlerimi kapattım. Tenefüs bitene kadar kimseyle muhatap olmak istemiyorum.

Gün boyu ders başladı ve bitti. Biz birileriyle tanıştık. Hocalar Mardin hakkında yorum yaptı.

Eve gidince ecrinin kardeşi ile oynamıştık ve beraber uyumuştuk.