"Gel seninle bir kez daha ağlayalım; yaşanmışlara, yaşanmamışlara, bir de hiç yaşanamayacaklara." demiş Oğuz Atay.

Yaşanacakken yaşanamamış, yenilmiş aşk ki; en başta biziz Yiğit. Kaldığımız yerdeydik ama gittiğinde bittik. Evim dediğim yere gömüldüm, diri diri gömdük aşkımızı. Bu da bizim ayıbımız olsun ama n'olur canın sağolsun.

Biz okul aşkıydık belki basittik ama lavantalar bizimdi. Sonra bir şey oldu. Koca şehire küstük. Ankara bize kavuşma borçluydu güya. Sorun Ankara değilmiş, lavantalara sadık kalamamakmış. Sorun elzemden vazgeçmekmiş. O vazgeçti, ben de aşık olunacak şehirden gittim. Yarım kaldık falan ama biz zaten bitmişiz.

Elzeminden vazgeçmiş ve elzemlere ithafen, hiç kavuşamamış belki kavuşacaklara ithafen...