Neden insanlar herkese bu kadar çabuk güvenirdi? Neden birine güvenmek için , çoğu zaman sadece ufacık bir şey dahi yapmaları kâfiydi? Bazı insanlara tek bir şey dahi yeterdi güven için.

Bende de aynısı oldu. Ona güvenmem için tek bir şey yapması yetmişti. Peki ona güvendim de ne oldu?

Hayatım kaydı. Resmen yerle bir oldu. Çakıldım yere,sivri kayalıklara çakıldım. Öyle olmalıydı zira içimdeki bu sayısız yara öyle bir kanıyordu ki başka açıklaması olamazdı.

Ben sadece bir hayat kurtarmak istedim. Kardeşimin hayatını. Ama sonra olmaması gereken bir şey oldu.

Aşık oldum.

Hem de asla olmama gereken birine.

Sadece bir cümle yetti her şeyin yerle bir olmasına. Tüm doğrularımın yalan olmasına.

Şimdi ise ne yapacağımı düşünüyorum. Ona nasıl karşılık vereceğimi. Böyle bir şeyin altında asla kalamam. Onun yanına bırakamam. Banim, ondan intikam almam için tek bir seçeneğim var. Onu yapacağım. Dağhan Karadağ'ın en büyük düşmanıyla ,sırf onun canı yansın diye iş birliği yapacağım. Bana ettiği ihanetin bedelini ancak böyle ödetebilirim.

Çok masum olmayacak. Hasarsız olmayacak. Masum ya da suçlu denmeyecek.Ne de olsa ,kurunun yanında yaş da yanar öyle değil mi? Benim kardeşim suçsuzdu ama yandı. Ben suçsuzdum ama yandım. Şimdi ben de onu yakmak istiyorum. Cehennemin en dibinde. Çünkü o bana bunu yaşattı . Ben de onun hayatını cehenneme çevireceğim.

Bana hissettirdiği şey berbattı.

Ölüm gibi bir şeydi ama kimse ölmedi. En azından şimdilik...