Merhaba ben Boğaç hayatımın en büyük sınavına girmeme 1 dakika kalmıştı evet sadece 1 dakika fakat sorun şu ki kaybolmama saniyeler vardı...

(Yazarın kaleminden)

Sabahın ilk ışıklarıyla gözünü actı Boğaç heyecanlıydı çünkü hayatının en önemli sınavına girecekti bu onun için çok önemliydi yıllardır hayalini kurduğu mesleği eline almasına az kalmıştı yıllardır bunun için çabalıyordu hadi gelin size biraz Boğaçtan bahsedeyim 18 yaşlarına yeni basmıştı eşit ağırlık bölümü öğrencisiydi yeşil gözleri tıpkı bir ormanı anımsatırdı parlak kumral saçları buğday teniyle yakışıklı bir görünümü vardı annesi moda uzmanıydı babası ise şirket patronuydu varlıklı bir ailenin çocuğuydu Boğaç yıllardır arkadaşlıklarını sürdürdüğü üç arkadaşı Araf,Buse ve Derin ilkokuldan bu yana hep beraber büyümüşlerdi fakat bir kayıp onları çok derinden sarsacaktı.

(Boğaç)

Sabah uyandığımda saat 6:30 idi hayatımın en önemli sınavına son saatlerimdi heyecanla kalkıp elimi yüzümü yıkadım ve üzerime beyaz sweatshirt ve siyah kot pantolon giydim saçlarımı her zamanki gibi dağınık bırakmıştım aynadan son defa yüzüme bakıp aşağı kata indim mutfaktan omlet kokusu buraya kadar geliyordu hizmetli Ayşe abla yine döktürmüştü mutfağa doğru ilerlerken annesimin sesini duydum "vay vay bakın burda kimler varmış Boğaç bey bu yakışıklılığınızı neye borçluyuz acaba?" Diye gülümseyince tebessüm ederek annemin yanağına bir buse kondurdum yemek masasına oturunca babam elindeki gazeteyi indirip gülümsedi "bakıyorum da çok heyecanlıyız" deyince bende "baba sorma elim ayağım titriyor vallaha" dedim babam ise "aslan oğlum ben sana inanıyorum başarıcaksın" deyince gülümsedim "umarım öyle olur baba" deyip kahvaltımı hızlıca yemeye koyuldum kahvaltıdan sonra kendimi okulun bahçesinde buldum bir elimde kalem ve silgi diğer elim de ise suyum vardı babam ve annem yanımda durmuş bana gülümseyerek bakıyordu "hadi bakalım güzel oğlum" dedi annem son defa onlara bakıp okula yöneldim o sırada okulun kapısında beni bekleyen kişileri görünce gülümseyerek onlara doğru ilerledim Buse,Araf ve Derin beni bekliyorlardı Araf beni görünce eliyle sırtımı sıvazladı "ee koçum hazır mısın?" deyince alayla güldüm "oğlum asıl sen hazır mısın?" deyince güldü çünkü Araf bu güne kadar kitap kapağına dahi bakıp açmamıştı Buse ve Derin ise bize bakıp sırıtıyorlardı içeriye geçerken Busenin yanına gidip kulağına eğildim "sakın panik yapma eminim çok güzel geçecektir sana güveniyorum" dedim Buse ise bana minnetle gülümseyip "senin için bunu yapacağım" dedi göz kırpıp önüme döndüm sınava son dakikalar kala çocuklara bir lavaboya uğrayıp geleceğimi söyledim lavaboya girip elimi yüzümü bir kez daha yıkadım ve derin derin nefesler aldım sınava son dakikalar kala koridorda bir ses duydum o tarafa baktım fakat hiçbir şey göremedim merakla sesin geldiği yere yöneldim bir iki koridor geçince ses daha çok yakınımdaydı bir odanın önüne gelince kapı kolunu tutup açtım ve içeri adımımı attım ilk defa böyle bir yer görüyordum kafamı kaldırıp sesin geldiği yere bakınca işte o an herşey durdu ve ben yok oldum...