Hani olur ya bazen kendini uçurumdan düşmüş gibi hissedersin işte bende düşündüklerimin gerçek olduğunu gördüğümden beri böyle hissediyorum. En yakınım canımdan çok sevdiğim kızın yanında hayatımdaki en değer verdiğim kişi olan sevgilim. Pardon eski sevgilim. Sadece saçma bir düşünceydi. Abim demişti o gün bi daha ağlamak yok önemsiz insanlar için gözyaşlarını tüketme diye. Söz vermiştim bir daha ağlamayacağım ki sözümü tutuyorum ağlamıyorum. Evet çok üzüldüm düşüncelerimin altında ezildim hatta belkide kafayı yedim ama sonuç olarak gözümden tek bir damla düşmedi. Onların mutluluklarını izlerken umursamıyormuş gibi yaptım eve gidip ağlamadım eskisi gibi ama kafamda tek bir soru vardı "NEDEN?" ikisi de benim en sevdiklerimdi hatta belkide en çok güvendiklerim. İnsan hep mi en güvendikleri tarafından yarı yolda bırakılır. Sanırım evet... Bu yüzden kimseye güvenmemeyi öğrendim. Abim öğretti. Ben kimsenin balı, bitanesi,gülü, güzeli olamadım ama abimin aslan kardeşi olabildim ya diğer iltifatların bir önemi kalmadı. Artık insanlar için kendimden ödün vermemem gerektiğini anladım ama bunları anlamadan önceki hayatımda neler yaşandı nasıl üzüldüm gelin anlatıyım...