İnsanları anlamak zor. Onlar iğrenç bir varlıklar. Bana ne çektirdiler ise, tanrı onlara daha fazla çektirsin.Bu dünyaya acı çekmek için gelmişim.

Sevgisizlik beni, yavaş yavaş tüketmeye başlamıştı. Bunu hissettirenler ise başta ailemdi.

8 Ekim. 2017.

Babamın adımı söylemesi ile, salona doğru adım atmaya başlamıştım. Korkarak salona doğru adım atarken, acaba ne oldu? Bir şey mi yaptım? Diye, korku dolu düşünceler ile salona varmıştım. Babam salondaki büyük koltukta uzanıyordu. Karşısına geçtikten sonra, "efendim baba?" Dedim. Babam, "geç otur şuraya. Sana söyleyeceklerim var." Diyerek germeye başlamıştı beni. "Ne oldu baba? Bir şey mi yaptım." Diyerek gerilmeye başlamıştım.

Babam, "artık büyüdün, yaşın geçmeye başladı..." Diyerek bir şey ima ediyordu, ama anlamamıştım. Babam bana bir adamın fotoğrafını göstermişti. "Bu kim baba?" Diyerek ses tonumu sakinleştirdim. "Seninle evlenecek kişi." Dedi. Şok olmuştum. Yaşım on yediydi. Bir birey bile değildim. "Baba şaka mı yapııyorsun?" Diye, kısık bir ses tonuyla atarlandım. "Yarın seni almaya gelecekler. Hazırlan." Diyerek, şaka olmadığını gösterdi. Anneme baktım. "Anne, babam doğru mu söylüyor. Lütfen yardım et." Annem, "evet." Diyerek. Beni kalbimden yaralamayı başarmıştı. "Bavulunu hazırladım. Senin yapmana gerek kalmadı, bu da son iyiliğim olsun sana." Diyerek, yaptığının iyilik olduğunu göstermeye çalışmıştı.

Odama kaçtım. Odama girdikten sonra, kapımı kilitleyip, kendimi yatağıma attım. Uyumak istiyordum. Yatığımı başımın altına koyduktan sonra, göz kapaklarım kapanmaya başlıyordu. Yarına hiç hazır değildim.

Sabah.

Kapımın sesi uykumu bölmüştü.

Herkese merhaba! Umarım beğenmişsinizdir 1.Bölümü. Iyı okumalar.