Bölümün şarkısı: Tuğkan/ Aylar Olmuş

Güz'ün ağzından...

Kırgındı bana gözlerinden belliydi. Onun belki de biri için ilk defa atan kalbini kırmıştım. Ancak ben tanımadığı biriydim. Bana güvenemezdi. İyi biri miydim? Evet yani onlarca insanı öldürmemiş kötü bir alışkanlık kazanmamıştım. Bu beni iyi biri yapar mıydı? Onun ilk öpücüğü benimde ilk öpüşme deneyimim aynı gün aynı saat ve aynı dakika da olmuştu. O da benim ilkimdi. Buna önemsiz demek önemini yitirtmek istemiyordum ama savunma mekanizması denen illet şey yüzünden onu gerçekten üzmüştüm. Ve o gurur denen ağır taşta göğsüme bir gölge misali çöreklenmişti. Ben onun kalbinin kapısını yüzüne kapatmıştım. Şimdi gitsem kapısına yalvarıp yakarsam beni tekrar içeri almayacak diye korkuyordum. O kırgınlık çok yoğundur diye korkuyordum. Biri benimde kalbimin kapısını çarpsa kırsa dökse ve hiç bir şey olmamış gibi kırıkları süpürse ben onu tamamen silerdim.

Gerçi beni bir kere böyle hissettirsede isteyerek olmadığını biliyordum. O beni unutmuştu bense onu asla unutamazdım. O yüzden demiştim otobüste "Ben seni asla unutamam." unutamamıştımda. Kulaklığımı kulağıma geçirip Tuğkan/Aylar Olmuş şarkısını açtım.

"Güçlü görünmek zorundaydım. Ne kadar acıtsada hislerim. Ne zaman sağa dönsem bir şeytan gibi solumdaydın. Ne kadar sevsem de canını yakmak istedim..." ne kadarda bizi anlatıyordu bu sözler. "Sen gideli aylar olmuş ben bir kaç gündür uyanıktım..." ben gideli aylar olmuştu ve o bunun hiç farkına varmamıştı. "O günlerde cebime koyduğum bir kaç nefesle yaşıyorum." ben onun bir oyun arkadaşı parktaki fakir çocuk tiplemesiydim. Oysa benim biricik oyun partnerim fakir bir çocuğun mutluluğu ve sahip olduğum her şeyimdi. "Sıradan bir gecenin karanlık bir köründe. Sen beni çoktan unutmuşken yazıyorum." ona yazdığım sayısız mektup vardı. Hepsi de çöpü boyluyordu ama ben ondan hiç vazgeçemedim. Hislerim belki bir takıntı gibiydi sizin gözünüzde ama ben o ılık sevgiyi her daim kalbimin en derin en kuytu noktasında hissediyordum. "Hani kızardın ya bana uyumadığım için." sokağın bir ucunda annesiyle beraber giderken benim hiç uyuyup uyumadığımı sormuştu. Uyumadığımı söylediğim günler bana kızıyordu.

Her ne olursa olsun o benim bir tanemdi. Hayat gayemdi. O benim yaşama sebebimdi. Onu ne olursa olsun bırakamazdım. Onla küs kalamazdım. Onu vurup kendi kendine iyileşmesini bekleyemezdim. Onu kurtarırdım. Onun yaralarını kendim açsam bile sarardım. Onu her daim takip eder ve bulurdum. Beni öldürse dahi ondan af dilerdim. Çünkü ben ve o siyah ve beyaz kırmızı ve yeşil sarı ve mor mavi ve turuncu gibiydik. Birbirimizi dengelerdik.

SELLAMMMLARRRR! Çok sevgili kitappad halkı nasılsınızzzz? Bölüm için geç kaldım lütfen kusura bakmayın. Yazmak için aşırı vaktim olmuyor. Özellikle hafta içleri ama güzel bir bölüm oldu bence. Benim içime sindi açıkçası. Güz'ün ağzını da okuduk bir bakıma soru işaretleriniz daha da azalmıştır. Güz'ün ağızdan devam edebilirim diğer bölüm belki karar veremedim. Her neyseeee eğer varsa bölüm hakkındaki yorumlarınızı ve sorularınızı bekliyorum. Görüşürüzzzz!