Sinirden mi şaşkınlıktan mı yada başka bir duygudan mı bilmiyorum ama aklımı kaybetmek üzereydim. Duyduklarım karşısında taş kesilmiştim. Hiçbir şeyi tam düşünemiyordum. Tek odaklandığım şey annemle babamın kavgalarıydı ama kulaklarımdaki uğultu onları duymama engel oluyordu. Ağzımdan ilk sökülen cümle "Bunu gerçekten yaptın mı?" Olmuştu. Sonrasında ise cevabını aldıysam bile bilmiyorum. Uğuldama dışında hiçbir şey duyamıyorum göz genişliğine giren bölgenin dışında hiçbir şey göremiyorum ki zaten gördüğümüde anlayamıyorum. , algılayamıyorum. Orada öylece kalmıştım. Ve hareket edemiyordum. İstemediğimden değil. Aksine. Çok istiyorum. Babamın önüne atlayıp "Bunu gerçekten yaptın mı?" Diye sormak istiyorum. Bu kez cevabını alabileceğim bir halde onun karşısında durmak istiyorum. Her olayda böyle dönüp kalmam ama bu sefer konu annem.

"Sence bu önemli mi şuan" diyordu annem. Babam ise ardından "Önemli olan ne varki hayatımızda" dediğini işittim. Ben? Ben varım. Varım değil mi?

Sanırım bilincim yavaş yavaş yerine geliyordu.

"Ben varım" dedim zorlukla. Kaç dakikadır orada öylece bekliyordum bilmiyorum ama artık nereye gittiysem geri gelmiştim. Nereye niye gittiğimi bile bilmiyorum ama eğer bunları hazmetmeye gittiysem hiçbir işe yaramadı. Hazmedemeden geri geldim.

Bir kez daha bu sefer babamın gözlerinin içine baka baka "Ben varım" dedim. Ama bu sefer dudaklarım değil. Gözlerim konuştu. Bundan emindim. Garip bir şekilde bana bakıyordu. Anlayamadım. Daha çok acıma vardı... Bu içimi sızlattı. Annem? Annem ise susmuştu , onu arkama almıştım. Ne kadar görme açıma girmese de bana baktığını hissedebiliyordum. Belki de napacağıma bakıyor. Belki de bana oyun oynuyorlar. 17 yaşındaki birine oyun oynanır mı? Neden olmasın? Belki de tedirgin. Ama neden tedirgin olsun ki? Belki de benim gibi bir kızı olduğu için.

"Evet sen varsın şehir kirpisi"

Şehir kirpisi. Babam beni böyle severdi. Nedenini bilmiyorum. Ama çok fazla hoşuma gidiyordu. Annemde beni bal arısı diye sever. Sebeplerini bilmiyorum. Ama benimsedim. Çok fazla benimsedim. Aklımdan çıkmayacak iki şey

Bal arısı ve şehir kirpisi. Başkaları bu ikili kelime çiftine bağlandığımı duysa dalga geçer yada bir şey demeseler bile sorgularlardı. Hayatta bunun üzerine kurulu değil mi zaten. Hayatına sonradan girmiş ve büyük ihtimalle sonuna kadarda kalmayacak kişilerin hayatınızı gören kısmıyla ve sizin anlattığınız kısmıyla en çokta kendi hayatını da işin işine katarak yargılaması. Onlar yapmadıysa sizde yaşamamış oluyorsunuz. Eğer onlar yaşadıysa onların başına gelenlerden daha büyük bir olayı sanki başka kimse yaşayamazmışız gibi... Oysa ki ne kadarı gördüler hayatınızın? Her an yanınızda değildiler ya. Peki ne kadar doğruydu söyleydikleriniz? Neresi ne kadar fazla, neresi ne kadar eksik? İçler acısı. Üstelik yaşamadılarsa bile şimdilik yaşamıyorlar. Bu dünyada değil de başka yerde yaşayacaklar. Belki 10 belki 1 sene ama elbet bir gün.