Hava kararmış,yemekler yenmişti. Bekirle Elif'de geleli yarım saat falan oluyordu. Benle Umay'da odamın balkonundaydık. Bekirle Elif birde yan yana oturmuştu onuda geçtim Elif kafasını Bekir'in omuzuna koymuş Bekir'de onun saçlarını okşuyordu.

Hadi eski nişanlının evinde,onun gözünde yapacak kadar karekterinden yoksunsun,ailsesin önünde yapmayada mı utanmıyorsun be adam? Gerçi suç bizim ailede,çok şey olmasına rağmen hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorlar.

Çayımdan içiyim derken "Abim Bekir'e öldürecekmiş gibi bakıyor." Diyen Umay'la aşağıya,abime baktım "Heeyt aslanım ya,vursada kaos çıksa." Dedim gülerek,Umay'da gülünce sonunda çayımdan içtim.

Bak yemin ederim çayın yanımda olduğu kadar kimse yanımda olmamıştır. Mükemmel bir nimet ya,bir kaşığı bir çaydanlık dolusu oluyor,iç iç bitmiyor,tadı ayrı mükemmel. Daha ne olsun. Çay için ölür,öldürürüm nokta. Anladığınızı umuyor,teşşekürlerimi sunuyorum.

Aşağıdan "Bize çay yok mu?" Diye bağıran babama çayımdan yudumlarken "Çay yok,bok için." Diye beni duyabilecekleri bir sesle bağırdım. Umay gülme krizine girerken,babam suratıma alık alık bakıyordu. Bende umursamadan huzurla çayımı içiyordum. Aşağıda ki halkta babamın yüz ifadesine baktıkça dayanamıyor,kahkaha atıyorlardı. Onur bey'in gülerken "Hiç değişmemiş Yazgı aynı Yazgı." Diyince "Bi'de sizin için değişecekmiydim?" Diye mırıldandım ama çok değişmiştim,herşey değişmişti.

Umay'ın hala yerde olduğunu görünce "Bayıldın mı Feriha?" Dedim Umay gene gülme krizine girince annemin "Umay'ım,canım kızım Allah canını almasın ama o nasıl bir gülüştü?,konağı polisler bastı sandım." Yorumuyla bende kahkaha attım,ömür boyu bununla dalga geçicektim.

Umay anneme tripli bir omuz silkip yanıma oturunca kendime gene çay doldurmak için çaydanlığı almıştım ki-evet çaydanlıkda yanımda- annemin "Yazgı sende yanımıza mı gelsen?,zaten kırk yılda bir gelmişsin ondada odandan çıktığın yok." Diyişiyle geri bırakmak durumunda kalmıştım.

Umay içimden attığım küfürleri hissetmiş olucakki "Bence ablam gelmesin anneciğim,biliyorsun ki ablamın sahte mala alerjisi var Allah korusun yanınıza gelirse kalp krizi falan geçirir." Diyince gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım. Alerjimi çok iyi bir şekilde kullanmıştı.

Annem güldüğünü belli etmemeye çalışarak "Gel dediysem geliniyor Umaycığım." Diye tazelediği emriyle Umay'ıda beraberimde sürükleyerek beraber aşağı,onların yanına inmiştik.

Oturma düzenide,Umay en sonda,Umay'ın sağında ben,benim sağımda abim,abimin sağında annem,annemin sağında babam olucak şekilde büyükten küçüğe sıralanmıştık. Karşı tarafta aynıydı. En sonda Elif,Elif'in sağında Bekir,Bekir'in sağında Demir,Demir'in sağında Buse hanım,Buse hanımın sağında Onur bey vardı.

Buse hanım "Kendini çok arattın Yazgı,nerelerdeydin?" Diyince "Pek öyle görükmüyor ama İtalyadaydım efendim." Dedim Elif'e göndermeli bir iğnelemeyle. Buse hanım hafif üzülmüş gibi "Anlıyorum,neredeyse seni 16 yıldır görmüyoruz o nasıl oldu?" Diye sorunca derin bir nefes aldım,herkes susmuş bizi dinliyordu "Madem merak ediyorsunuz anlatayım,biliyorsunuz ki Galatasaray Fen Lisesi'ni kazandım bundan dolayı lise için İstanbul'a gittim. Geldiğimde 18 yaşındaydım ve 2 gün sonra nişanlımın başkasıyla evlendiğinide öğrenince hemde burda okuma imkanım olmadığı için İtalyaya gittim,sonrada gelmedim zaten." Diye kısa olduğunu düşündüğüm bir açıklama yaptım.

Buse hanım kafasını mahçupça yere eğince Onur bey kolunu Buse hanımın omuzlarına doladı. Abimde özenmiş olsa gerek yerinden kalkıp Umay'la ortamıza girerek kollarını bize dolayınca Umay'la gülerek kafamızı omzuna yasladık.

《----------☆----------》

Sonrada zaten herkes odalarına dağılmıştı. Bende Umay'ın ısrarıyla onun odasında,onunla beraber yattım.

Gözüme uyku girmiyordu,aklımda olan Bekirle Elif'in birbirine sarılmış halleriydi.

Kafamda dolaşan tek şey Özdemir Asaf'ın bid şiiriydi.

"Geleceğim 'bekle' dedi,gitti.
Ben beklemedim,O da gelmedi.
Ölüm gibi bir şey oldu.
Ama kimse ölmedi."