Annemin gözlerine bakarken "Bebekliğimden beri hiç dokunmamışsın bana,kokumu bile bilmiyormuşsun." Dedim içim acırken,acılı bir gülümsemeyle "Sen doğar doğmaz baban seni benden aldı,kokunu içime çekmeyi bırak göstermedi bile." Dedi bana açıklama yapmaya çalışırken "27 yaşındayım,kendimi bildim bileli annemi sadece görebiliyorum." Dedim gözümden bir damla yaş düşerken,babam yüzünden annem hayattayken annesiz büyümüştüm ben.

Annem elini cama koyup baş parmağını üzerinde gezdirerek sanki göz yaşımı siliyormuş gibi yaptığında kalbimin gerçekten kırıldığını hissettim. Ben Yarbay Afgan Alakurt, kimseye yenilmeyen ama annesinin tek bir hareketinde yıkılan Yarbay Afgan Alakurt.

Annemin gökyüzü mavisi olan gözlerine baktım,keşke anneme benzeseydim diyordum hep kumral saçlı,beyaz tenli,mavi gözlü,zarif,ince sesli onun küçük versiyonu gibi olsam ama babamın kız versiyonu olmuştum siyah saçlı,buğday tenli,siyah gözlü,kaba,kalın sesli. Bir tek gözlerimiz farklıydı onun ki koyu kahve benim ki siyahtı.

Derin bir nefes aldım "Seni seviyorum annem." Dedim gülümserken "Bende seni seviyorum bitanem." Dedi gülümsememe karşılık verirken.

Telefonum çalınca cebimden çıkarıp arayana bakarken ekranda "Yavşak." Yazısı bana göz kırptığında gözlerimi devirdim "Babam arıyor." Dedim bana meraklı bakışlar atan anneme.

Aramayı istemeyerek de olsa yanıtlayıp kulağıma koydum "Efendim?" Dedim karşı taraf,yani babamdan ses gelmeyince "Eve gel." Diyen babamla gözlerimi devirip "Neden?" Diye sordum "Gelince görürsün." Diyip telefonu suratıma kapatınca sakin olmaya çalışarak telefonu geri cebime koydum,telefonun suratıma kapatılması en nefret ettiğim şeylerden biriydi.

Bana gene merakla bakan anneme "Eve gel diyor,ne olduğunu gidince görücekmişim." Diye kısa bir açıklama yaptığımda "Tamam,görüşürüz kızım." Dedi gülümseyerek,bende ona gülümseyip "Görüşürüz sultanım." Diyip cezaevinden çıktım.

▪▪▪▪▪

Cezaevinden çıktıktan sonra arabayı son gaz eve sürmüştüm eve geldiğimde ise babamın çocukluk arkadaşı olan Murat abi açmıştı kapıyı.

Şimdi de beraber salonda otururken, bakışlarım ne olduğunu anlamaya çalışırken, Murat abide,onun benimle yaşıt olan yürüme engelli olan oğlu Barlas'ta ve babam arasında mekik dokuyordu.

Bakışlarımı babam da sabitledim "Ne oluyor?" Dedim kaşlarım çattıkken sakin bir şekilde "Hiçbir şey olmuyor,sadece seninle Barlas'ı evlendireceğiz." Dediğinde gözlerim şokla açıldı "Nasıl Barlas'la evleniyoruz?!" Dedim sesimi yükseltirken.

Yaptıkları yetmiyormuş gibi bide beni zorla,yürüme engelli hadi onuda geçtim beraber büyüdüğüm biriyle mi evlendiricekti?!

▪▪▪▪▪

Kötü olduysa özür dilerim,biraz hastayımda.