Artık Hiçbir Güneş Benim Karanlığıma Işık Olamaz

-------------1.BÖLÜM--------------

"Bıktım artık boşanacağım senden!"

diyen annemin sesini duydum önce ardından

" HADİ KALK GİDELİM MAHKEMEYE ! BAKALIM NE OLUYO!"deyen babamın sesi geldi. Yine tüm mahalleyı ayağa kaldırdılar alıştım artık bu seslere ama anneme ve kardeşlerime vuramasına hala alışamadım. Babam annemi koltuğun üzerinde sıkıştırmış boğazını sıkıyordu.

Gördüğüm manzara ile gözlerim şokla açıldı ve aynı anda bir damla yaş düştü. Hemen koşup babamın kollarına sarıldım. "Baba! Ne olur bırak!" ve beni itti tekrar kollarını tuttum "Baba yapma, Lütfen!" dedim. Bu sefer bana döndü üzerime yürüdü ve " Ne oldu korkuyormusun sen!?" dedi.

Dolu gözlerle ona bakarken saçlarımdan tuttu. Bir anlık cesaretle "Korkmuyorum senden. Asla korkmayacağım! Bu defa sondü bundan sonra ne anneme ne bana nede kardeşlerime vurmana izin vermeyeceğim!" dedim. Saçlarımı biraz daha sıkıp yüzüme vurmaya başladı aynı anda " Nasıl yapacaksın? Göstersene çok merak ettim.

Hadi kurtar anneni." dedi . Sonra ellerini üzerimden çekip hızlı adımlarla anneme doğru yürümeye başladı. Yemek masasının üzerinden boş pilav tenceresini alıp kafasının arkasına vurdum. (Salonda olduğumuz için koltuklar ve yemek masası buradaydı) vuruşumun etkisiyle yere yığıldı. Kardeşlerim korkuyla çabuk atarken Annem şaşkın gözlerle bana bakıyordu.

{§}

Hastaneye gelince o herifi direkt yoğun bakıma aldılar . Biz de hastane polisine ifade verdik. Annem bir şeyleri saklamak istedi ama ben her şey olduğu gibi anlatınca o da el mahkum gerçekleri anlattı. Hakkında uzaklaştırma kararı çıkarıldı.

Ablam bayılınca onun için hastanede kalmak zorunda kaldık. Benden 2 yaş büyük olmasına rağmen daha hassastı ve çabuk etkileniyordu. Ben ailenin diğer üyelerine göre daha cesur ve aklı bir karış havada biriyim.

Sanırım yaşanan olayları kaldıramadı. Zaten son zamanlarda kötüydü de sürekli kusuyordu halsizliği vardı. Henüz 19 yaşında olmasına rağmen çok şey yaşamıştı. Ve yaşadıkları kolay şeyler değildi. Hepimiz öyleyiz ama onun hassas ve kırılgan yapısı onun daha çabuk etkilenmesine sebep oluyor.

Biraz sonra doktor gelince endişeyle yanına gidip durumunu sorduk.

"Merak etmeyin hanımlar. İkisininde durumu gayet iyi." What dedin gülüm? İkisininde derken? Babamımı kast ediyor acaba? Ama babamla o ilgileniyordu ki buradaki varlığından bile haberdar olduğunu sanmıyorum bu dokyorun.Dayanamayıp aklımdakini sordum.

"Doktor Bey ,ikisi de derken kimi kast ettiniz?"

"Haberiniz yok muydu? Neyse olabilir böyle şeyler zaten daha çok küçük henüz iki buçuk haftalık."

Boş boş doktorun yüzüne bakıyordum. "Ne diyorsunuz anlayamıyorum?" dedikten sonra doktor "Ebru Hanım hamile." dedi. Bunu mutlu mutlu söylemişti. Henüz doktorun söylediği şeylerin şokunu atlatamamışken annem " Gece bana bir şeyler oluyor!" dedi ve yere yığıldı.

Ben şok etrafa bakarken doktora anneme müdahale ediyordu. İç sesime engel olamayıp Ne oluyo lan burada? diye geçirdim içimden. Bir bana şaka falan yapıyor herhalde. Kamera nerede el sallayalım bari. Doktorun hemşireye seslenmesi ile tekrar onlara döndüm.

Annem yerde yatıyordu kardeşlerim korkuyla sandalyeden annemi izliyordu. Bir anda gözlerimin karardı ve daha fazla dayanamayıp karanlıkla kucaklaştım.

Zaten benim adım Geceydi. Aydınlık bana küsmüş Güneş sırt çevirmişti. Her şeyden umudumu kesmiştim. Çünkü biliyordum artık hiçbir Güneş karanlığıma ışık olamazdı.

Nasılll?

Bu benim ilk kurgum olacak bu yüzden desteğiniz benim için çok önemli.

Gece?

Babası?

Annesi?

Kız kardeşi?

Yorumlarınızı bekliyorum...

Umarım beğenirsiniz🩷