Giriş

Amaris... küçükken düşünürdüm, neden böyle saçma bir isime sahiptim ki?

Zaman zaman Annemle kasabayı inerdik, Annem alışverişini yaparken ben oradan ki çocuklarla oynardım, ismimi söylediğimde dalga geçerlerdi.

Üzülürdüm ama belli etmez, edemezdim.

Annemin fark edip de üzülmesini istemezdim ama içten içe nefret ederim ismimden bazen bana bu ismi verdiği için Annemden bile, takma adlar takardım kendime ama nafile Amaris'tim ben ismimi değiştirsem bile aynı bende işte.

Çamurla oynayan, yağmur'la dans eden, şimşek de şarkı söyleyendim, ayın çocuğuydum.

Gene ismimden isyan ettiğim bir gün Annem beni karşısına aldı.

"İlk doğduğun gün o kadar solgun ve beyazdın ki ölü olduğunu düşünmüştüm, ölü olduğunu sanıp korkmuştum ama ağlamanı duyduğum anda hissettiğim duyguyu sana tarif edemem, dünyalar benim olmuştu sanki. Sen mucize gibiydin, o kadar güzeldin ki, bembeyaz teninle, gece karası siyah saçlarınla ve yıldızlardan dökülmüş gibi duran çillerinle, tıpkı bir yaz gecesini andırıyordun. Sanki onca yıldız arasında parlayan Ay sendin... Güzelliğine hayran kalmamak elde değildi, kimseye benzemiyordun. Bu yüzden sana Ayın çocuğu anlamına gelen Amaris ismini verdim, Ay kadar parlak ve özgür olmanı umarak..."

"Ay özgür müdür Anne?"

"Özgürdür tabii."

"Ama hep aynı yerinde duruyor."

"Ama tüm gökyüzü onun."

O günden sonra ismimi sevmeye başladım, birisi ismimi sorduğunda böbürlenerek söylerdim, kimsenin ne dediğini umursamazdım, sonuçta ben Ayın çocuğuydum, Aydım.

Ama sorun hiçbir zaman isim değildi, sorun ismi taşıyabilmekti, anlamıyla, layığıyla...

Sorun intikamdı, yarım kalan hayatlardı, yarım kalan düşlerdi, yarım kalan elmalardı bazen...

Sorun hiçbir zaman bir isim olmamıştı, sorun ismi taşıyandı, sorun Amaris'ti.