"İyi uykular." dedim uykuya dalan kardeşime. Ardından kardeşim Ada ya uyuması için okuduğum hikaye kitabını yatağının yanında komidene

yavaşça bıraktım. Tam oturduğum yerden kalkıyordum ki " ABLAA" diye çığlık atması ile doğrulması bir oldu.

Ada son iki aydır çok garip davranıordu. Uyku problemleri yaşamaya başladı. Ve tek başına bahçeye bile çıkmaktan korkuyordu. Ada yı ilk defa bu kadar çok ağlarken görüyordum , şok içerisindeydim. Ben kardeşimi sakinleştirmeye çalışırken içeriye Nazlı Abla girdi. Nazlı Abla son bir kaç yıldır evimizde çalışıyordu ve o kısa süre içerisinde neredeyse öz ablam kadar çok sevdiğim biri olmuştu.

Bana " Sen dışarı çık ben sakinleşmesine yardımcı olacağım." dedi. Dediğini ikiletmeden son kez ağlayan kardeşime bakıp odadan çıktım. Annem ve babam ortaklarıyla olan bir yemeğe gitmişti o yüzden evde sadece üç kişiydik tabikii dışarda duran onlarca korumayı saymassam. yavaşça kolidorun sonundaki odama yürğmeye başladım. Evin uzun koridorunda yürürken , solumda kalan camandan havuzun yanında duran siyahlı birini fark ettim. Önce bir koruma olabileceğini düşündüm. Ama saat 01.00 a çeyrek vardı. Çok önemsemedim ve yürümeye devam ettim.

Dedem Kenan Yılmaz, kosoca İstanbul'da ismi duyulduğunda bile düğme ilikletecek biriydi. Kendisi karanlık biriydi o yüzden oldukça düşmanı vardı. o nedenle babam dedemin işini devr almak yerine kendi hayallerinin peşinden gidip başarılı olmuştu. Tüm bunlar yüzünden babam Ada yı ve beni en az iki koruma olmadan okula bile göndermezdi.