Sessizliğimi korudum. Duvarın arkasında bekliyordum, nefes bile alamaz bir haldeydim. Ölebilirdim. Ölüm en büyük yoldaşımdı bu yolculukta ama en büyük düşmanımdı aynı zamanda.

Elim silahımın kabzasında, işaret parmağım tetikte, hazırda bekliyordum. bana doğru yaklaşan gölgeyi görebiliyordum. Hafif bir ışık vardı, mavi bir ışık... Hiçbir şey net değildi. Kalbim hızla atıyordu.

Bir çıtırtı sesi işittim. Benim çıkarmadığım bir ses. Dizimin üstüne yavaşça çöktüm. Gölgem görünmüyordu, bir avantajdı bu. Yavaşça arkasında saklandığım duvardan başımı uzattım.

Ve görmeyi beklemediğim bir şey gördüm...

O... O bir insan mıydı?

Benim dışımda hayatta kalan biri daha mı vardı?

Elim silahta ben dizlerimin üstünde öylece kalakalmıştım. Oda aynı şekilde. Elindeki keskin bişancı tüfeği ile bana öylece bakakalmıştı. "S-sen... Bir insan mısın?" Diye sordu. Şoktan cevap bile verememiştim...