Eda,

Hayır...

Meriç öldü Ada'da ölmemeli.

"BIRAKIN ONU!" Diye bağırdım. Meriç'e söz vermiştim. Bartu'yla kavuşacaklardı... "BIRAKIN KARDEŞİMİ!"

Önce beni buldular. Adal ve Arsen'den yardım istedim. Onları da buldular.

Hepsi ölecek.

Benim yüzümden.

"Bize ihanet etmeyecektin küçük yılan." Diye tısladı Barlas. Ve karşımda durup eğildi. Suratına tükürdüm. "KES SESİNİ!" Dedim. "Ben en başından beri sizi yok etmek için gönderildim zaten!"

"İfşa oldun bebeğim." Dedi ve arkasına baktı. Kardeşim, abilerim, Adal, Arsen... Tüm sevdiklerim. "Ve ben intikamımı almayı bilirim tatlım."

"ADA!" Diye boğaım yırtılırcasına bağırdım. Beni duyamazdı biliyorum ama o an haykırmak istiyordum her şeyi. Ve sanki Ada hissetmiş gibi başını kaldırıp o taraftan ayna gibi görünen cama baktı.

"Buna ne deniyor? Telepati mi?" Diyerek dalga geçti Barlas. "Örgütü çökerttik. Şimdi sırada sevdiklerin var. İhanet en nefret ettiğim şeydir. Ama intikam almak da en sevdiğim şeydir." Dedi. Lanet adam.

"Siz teröre dolaylı yoldan destek veriyorsunuz çünkü!"

"Seni çocukluğundan beri bu yüzden mi eğitiyorlardı yani? Saçma. Ayrıca doğanun kanunlarını da hiçe ssaymamak gerek. Güçlünün yanında dur." Dedi ve arkama geçti. Kulağıma eğildi."Artık sadece benimsin..." Dedi. Sonra Bir silah sesi

Bartu öldü.

Bir silah sesi, Arsen öldü.

Bir silah sesi, Adal öldü.

Bir silah sesi, Demir öldü.

Bir silah sesi, Mert öldü.

Bir silah sesi, Ada öldü.

Bir silah sesi, katliam.

Son bir silah sesi, bir çocuğun ruhu öldü.