“Ada hadi geç kalıyoruz.” gözü kol saatindeydi. Adamın ömrünün yarısı karısını beklemekle geçmişti.

“Geldim Yaman çatladın mı?” adam karısının elindeki valizi alarak önden inmeye başladı.

Kadın son kez kapıyı kilitledi. Belki de bir daha buraya gelmeyeceklerdi. Ama hep hatırlayacaktı bu evi. Bu evde ilklerini yaşamıştı. Ilk bu evde açlıktan uyuyamamıştı, ilk bu evde mutluluktan ağlamıştı, ilk bu evde sevildiğini hissetmişti... Bu evi unutması mümkün değildi. Zaten ev onlarındı kimseye kiraya vermeycek, hiç bir yerini değiştirmeyeceklerdi.

Onları yeni hayat bekliyordu. Belki kırılacaklardı, üzüleceklerdi ama buna değecekti. El ele verip savaşacaklardı. Bu oyunun kazananı onlardı.

...