Günlerden bir gündü Zeynep ailesel nedenden depresyona girmişti kimse Zeynep'i takmadığı halde üzmeyi sinirlendirmeyi başarıyorlardı Zeynep her geçen gün daha kötüye gidiyordu piskolojikmen depresyona girdiğinde odasından çıkmaz kendisine bakmaz yemek yemez su içmez ölüden farksız olurdu bu nedenle Zeynep ölmeyi yaşamaktan daha çok istiyordu ağladığında anne deyince annesinin olmaması kimsenin olmaması canını yakarken ailesi de üzerine gidince her şey daha kötüye gidiyordu her işe koşturan Zeynep bu sefer adım atamaz hale gelmişti bu kaderin nasıl bir oyunuydu gündüzleri o kadar güzelken Zeynep geceleri iple çekiyordu geceleri iple çekmesinin tek sebebi de parlaydı eğer onunla konuşa derdini anlatsa daha rahatlayacaktı ama o gün akşam olmadı Zeynep kendisine zarar vermeye başlamıştı ruhen bedenen artık dayanamıyordu çektiklerine her geçen gün bitiyordu eriyordu bunu göre göre kimse sesini çıkarmıyordu parlayı bekleyememişti ve kafasında bir kız oluşturmuştu o kıza derdini anlatmıştı o kız bir isim vermişti o kızı en yakın arkadaşı yapmıştı kafasında milyon dertler varken o kızı oradan söküp atmıştı belki de o kız kendisiydi kimi zaman o kadar yalnız dı ki sesli olarak kafasındaki kızla konuşuyordu bir gün bir kardeşi bunu fark etmişti sen delirdin vs demişti Zeynep hayır şarkı söylüyordum demiş ve kardeşide inanmıştı Zeynep gün geçtikte kafasında kurduğu kızla kardeş olmuş kimi zaman arkadaş olmuş zaman geçtikte yalnız kalınca sesli konuşur hale gelmiş Zeynep te bunu fark edine ben ne yapıyorum demiş o kafamda kurduğum kız gerçek hayata yokken ona nasıl alıştım demiş ve devam etmiş böyle biri yok ben uydurdum ben düzelticem demiş ama bir türlü ne kafasından ne de kalbinden atabilmiş çıkmıyordu o kadar alışmış ki atamıyormuş ağlayınca üzülünce sevindiğine gerçek hayattaki bir arkadaş gibi ona anlatıyormuş Zeynep te yaptığının iyi bir şey olmadığının farkındaymış ama ne yapsa atamıyormuş kafasından bu kadar acı çeken Zeynep ve bu kadar acıyı üzüntüyü sineye çeken Zeynep kafasında kurduğu o arkadaşı atamıyormuş.