​​​​​Uzun bir aradan sonra yeniden merhaba güzel kızlarım...💖

dedi ve gitti. Sinir bütün vücuduma işlemişti bile bu çocuğun sürekli dibimde bitmesi oldukça gıcık bir durumdu. Her neyse kimseye görünmeden oradan uzaklaşıp otele girdim ve odama çıktım. Tam odaya girecektim ki karşı koridorda üvey annemi ve yanındaki otel resepsiyonunu gördüm. Koşar adımlarla indiğim asansöre doğru yöneldim fakat asansörün benim olduğum kata gelmesine çok vardı hemen yanında ki asansöre yöneldim ama onda da eşya taşınıyordu "kahretsin!" şimdi ne yapacaktım kabak gibi ortadayım kaçacağım hiçbir yer yok ve kendi katıma çıkmaya çalışırsam kesin yakalanırım ufff çaresiz kalmaktan nefret ediyorum! Ama sonra bir şey oldu ve asansörlerden biri benim olduğum katta durdu hemen kapıya odaklandım, kapı açılır açılmaz içeriye doğru çekildim ve asansörün ışıkları aniden söndü. O an ki korkum benim sakin kalmamı engelliyordu bileğimi bırakmayan bir el hakimdi bütün bedenime. İçimi yakıp kavuran bir ateş vardı sanki güneşle besleniyordu vücudum öyle kuvvetli bi ateşti ki bu hissettiğim içim içime sığmıyordu... Sonra bir ses fısıldadı kulağıma oldukça çekici. "Yalnız değilsin..." bu kelimeler içimi ne rahatlatıyor ne de korkutuyordu yine bilinmezliklerle dolu bir yerdeydim. Bileğimi kurtardıktan sonra asansörün düğmelerine basmaya çalıştım ve ışıkları açtım. Karşımda sürekli dibimde biten o sinir bozucu çocuğu görünce ağzım açık kaldı ve ne yapacağımı, ne söyleyeceğimi bilemez oldum. "Özür dilerim ama sana yardım etmek istedim o kadından kaçıyor gibiydin." kaşlarım çatıldı "Nereden biliyordun kaçtığımı?" sıkıcı bir nefes verdi ve asansör aynasına dayadı sırtını. "Sürekli soru soruyorsun agresifsin ve hoşuma gitmiyor." ne diyordu bu manyak kendini çok mu havalı sanıyordu şuan tam bir baş belasıydı ve sürekli yoluma çıkarak beni engelliyordu. "Bundan sanane madem hoşuna gitmiyorum beni rahat bırak peşimden her yere gelme, karşıma çıkma!" kaşları havaya kalktı, aniden ciddileşerek duruşunu dikleştirdi ve hafifçe burnunu çekip bana doğru adım atmaya başladı. O bana doğru geldikçe bende ondan uzaklaşmaya çalışıyordum... Yutkunduğumu hissediyordum. Avuç içlerim terlemeye başlamıştı, gözlerimi çaresizce kırpıştırdım "Ne yapıyorsun?" dediğimde aniden durdu ve "Hoşuma mı gitmek istiyorsun?" diye sordu. O an ne diyeceğimi ve ne yapacağımı bilemedim. Çok pislik bir çocuktu hazır cevap biriydi... Kendimi buna inanmasına izin vermeyecek bir hale getirmeye çalışıyordum "Senin hoşuna gideceğime ölürüm daha iyi." bu sözlerimden sonra çene kasları seğirmişti bunu görebilmiştim. Kaşları çatılırken yüzünü de anlamlandıramadığım bir öfke sarmıştı. Asansörün kapısı açıldıktan sonra yüzüme bile bakmadan çekip gitti. Bende peşinden gitmedim tabii ki banane ne yaparsa yapsın! Asansörden çıktıktan sonra otelin girişinde olduğumu fark edince hava almak için otelin dışına çıktım. "Neredesin Arya seni arıyordum?" bu Dicle'ydi "Asansördeydim." aklım çok karışmış ve yorulmuştum uyumak istiyordum... "Hadi gel bir yere götüreceğim seni." Dicle çok heyecanlıydı ama benim hiçbir yere gidecek halim yoktu çünkü aşırı yorgundum. "Dicle ama ben..." hemen inatla sözümü kesti "Aaa itiraz istemiyorum Arya hadii çok eğleneceğiz." kabul etmekten başka çarem yoktu çünkü bugün Dicle'yle ilk günümüz ve bu mutluluğunu bozmak istemiyorum. "Peki tamam hadi gidelim." dedim ve Dicle'yi takip ettim. Elimden tuttuğu gibi otelin en alt katında bulunan kapalı havuzun oraya getirdi. İçeriye girdiğimiz anda bir sürü insanın havuzun etrafında eğlenip dans ettiklerine şahit olduk. Dicle çok heyecanlıydı nedenini anlamıyordum. "Ayyy kızım şu ortama baksana! Birazdan benimkiler gelecek." dedi ve bana doğru dönüp "Saçım nasıl güzel mi? Makyajım dağılmamış değil mi? Nasıl görünüyorum!" kaşlarım yine çatılmış Dicle'nin bu hallerine anlam vermeye çalışıyordum. "Hayırdır ne oluyor kimi bekliyorsun sen?" demeye kalmadan Dicle'nin omzuna bir kol dolandı. Şok içindeydim! Bu o müzik grubundaki çocuklardan biriydi. "Yuh ama artık!" dediğimde Dicle bir kahkaha patlattı. " ahahahahha Arya, Gökhan'la tanış kendisi erkek arkadaşım olur." hemen bu ortamdan çekip gitmek istiyordum hemde hemen! Ben iğrenmişcesine onları izlerken etraftaki insanlarda sinir bozuculardı. "Dicle ben burada durmak istemiyorum gidelim hadi." dediğimde Dicle bozulmuştu. Ben onun cevabını beklerken arkadan gelen o ses iliklerime kadar sinir hücrelerimi harekete geçirmişti bile!

"Ortamı mı beğenemedin?" bu oydu... Sürekli karşıma çıkan o pislik! Gözlerimi devirdim "Sanane sana cevap ver diyen mi oldu?" sırıttı ve beni küçümseyerek baştan aşağı süzdü "Cevap vermem için illa bor diyenin olması gerekmedi." bay çok bilmiş konuştu... Hiçbir cevap vermeden çekip gidiyordum ki Dicle kolumdan tuttu "Arya..." dedi kısık bir sesle "Gitme şimdi olmaz, beni yalnız bırakma."

​​​​​​Nasıl gidiyoruz?