Belçika'da günler geçiyordu artık burada yaşıyorduk son olanlardan sonra Türkiye'ye dönebileceğimizi sanmıyordum gittiğimiz anda efeyi içeri tıkarlardı yapacak bir şey yoktu şansımız da yoktu şanssızlık içinde doğmuştuk gibi biz ikimiz mutluyduk ama hala diğerleri nerede olduğumuzu bilmiyordu eminim ki hakkımızda endişelenip bizi aramaya çalışıyorlardı telefonları açacak yüzüm yoktu ne diyecektik biz oradan kaçtık size de haber veremedik mi ne kadar saçma biz mutlu olmayı başaracaktık elbette diğerlerine de artık orada olmadığımızı söylemem gerekti ama bir süre daha kimseye söylememek en iyisi olacaktı hem onlar için hem de bizim için efe acaba gene suç işleyecek miydi gerçi onu kim durdurabilir ki durmadan usanmadan pes etmeden istediği şeyi yapar o biraz deli tıpkı benim gibi her şeye rağmen biz başaracaktık mutlu olacaktık Zor da olsa arkamızda kimin kaldığına bakmamamız gerekti sevdiğimiz biri olsa bile şu dönem acınacak bir durumun içindeydik ne yapacağımız hiç belli değildi

Tekrardan böyle olayların başımıza gelmesinden ben korkuyordum efenin gözünde korku ifadesi bile yoktu korkuya dair bir kelime bile sürekli beni teselli ediyordu ne zaman ona korkmamdan bahsetsem saçmalama falan diyordu her zaman destekçim oluyordu onun sayesinde moralim biraz da olsa düzelmişti kendimi daha iyi hissediyordum o olmasa herhalde atlatamazdım her umutsuzluğun ardından bir umut çıkarmış öyle derlerdi bu söze hiç inanmazdım ama onunla tanışana kadar

Akşamüstü olmuştu salonda oturup kahvemi yudumluyordum elimde de tablet vardı haberleri okuyordum kesinlikle artık Türkiye'ye gitmemiz imkansızdı haberlerde bile bizim adımız vardı bunu görünce gülmeden edemedim ben de iyice psikopat olmuştum kırmızı listede aranıyorduk şaka gibi diğerleri muhtemelen bunu öğrenmişti ki telefonumu açtığımda art arda aramalar vardı ama benim açıp konuşacak cesaretim yoktu derin bir iç çektim bu olaylardan sonra iyice paranoyak ve psikopat olmuştum şöyle düşünüyordum ölüm kokusunun

Ölüm çiçeği oldum artık hatta birini bile öldürmüştüm bunu yapmam yanlıştı daha efe'ye bile söylememiştim eminim ki duysa benimle dalga geçerdi hatta gülme krizine girerdi ama mecburen söyleyecektim omzumla bir el hissettim bu efe'nin eliydi

Efe: nasılsın haberleri gördü mü

Lavinya: evet gördüm komik.

Efe: içindeki psikopat çıktı be

Lavinya: efe ben katil oldum

Efe: ne nasıl inanmam

Lavinya: birini öldürdüm

Efe: kimi

Lavinya: çantamı çalmaya çalışan kişiyi

Efe: işte benim kızım

Lavinya: ben artık katilmiyim ben bunu söyleyince yüksek sesli bir kahkaha patlattı

Efe: vay be yazar olucam derken katil oldun

Lavinya: ya gülme ben hala yazar olcam hem yazar hem katil

Efe: öyle olsun bücür hanım

Lavinya: öyle olsun deve bey

Efe: çok seviyorum seni

Lavinya: bende seni seviyorum onun yanağından öptüm

heyo canlarım sizce bu bölüm nasıl olmuş yorumlarda buluşalım sizleri seviyorum kendinize iyi bakı

n seviliyorsunuz 💝💐🥳