2.Bölüm

Karakolda yeni hayatım için imzalar atılıyor ve konuşuluyordu ama benim umrumda bile olmadı çünkü ben yaşamıyordum.Annemi özlemiştim ağlamaktan gözlerim şişmişti ve uykusuzluktan bitkin düşmüştüm.Dayım olası varlık benden kurtulduğu için havalara uçuyordu.Yengem ise kışkırtan gülüşü ile beni teselli ediyordu güya.Kuzenim bir tek beni gerçekten teselli etmiş korumuş,dinlemiş ve derdimi ona paylaşmıştım...Ve o an gelmişti yeni hayatımın ilk basamağını atmıştım o yurda gelmiştim.Benim o berbat halimi görenler görüp kendi aralarında konuşuyorlardı.Ve aynı zamanda aşk hayatımda başlayacakdı.Beni bir hoca karşıladı. Odamı gösterdi ve gitti. Aynı annem ve babam gibi hemen gitti. Anlamıyordum nasıl ölmüşlerdi.Herşey bana onları hatırlatıyordu.Her bir anım gözümün önümden geçiyordu.Her saniye...Ve o anda oda arkadaşım girdi odaya.