20. Bölüm

20. Bölüm

(5 Buçuk Ay Sonra)

Gece sancıyla uyanmıştım. Kutay ve babam beni hastaneye götürdüğünde çocuklarımı doğurma zamanı gelmişti. Alime çıkarken bir unutmabeni çiçeği almıştım.

Ameliyata sokuyorlardı beni. Doğumhaneye yani. Elimdeki çiçeği Kutay’a verdim.

“Kutay.” Dedim. “Unutmabeni.”

Bana hayır anlamında baktı.

-

Çocuklarım doğmuştu. Odadaydık. Herkes odadaydı. Doktorlar çocukları kontrol için almıştı. Kutay ortada yoktu.

Hemşire yanıma geldi.

“Alara Hanım.” Dedi. “Buyurun oğlunuz” dedi. ismi Kaya olmuştu. Kızım da Senem.

“Ancak,” dedi. “Kızınız. Kaçırılmış.” Dedi. yıkıldım. O an yıkıldım.

(3 Ay sonra)

Kutay. Güvendiğim sınırlı kişilerden biriydi. O beni şah mat etmişti. Üç aydır bebeğime düzgün süt veremiyordum. Kutay da kaçmıştı gitmişti benden. Oğlumla kalmıştım. Kutay da bırakmıştı ki zaten.

“Biliyor musun Kaya?” dedim bebeğime.

“Ben unutmabeni çiçeklerinden nefret ederim.” Dedim.

“Çünkü o çiçeği verdiğim kişi beni unuttu.” Dedim.

Bir süre sonra evin kapısı çaldı. Elinde kız çocuğuyla adam geldi. Benim kocam olan, eşim olan adam.

Şaşkınlıkla kaldım.

“Sen?” dedim.

“Sen beni nasıl bıraktın?” dedim. “Sen beni nasıl senden ve kızımdan ayrı bıraktın?” yine krizdeydim.

“90 gündür uyku ilacıyla uyuyorum ben!” dedim

“Ştt,” dedi. “Sakin ol.” Sakin olamam. Ama beni samıştı çoktan. Kokusunu özlemiştim adamın. Sarıldım. Kendimi bundan daha fazla mahrum bırakamadım.

“Alara’m.” Dedi. “Her şey senin içindi.” Dedi. “Gitmeseydim kzıım yaşamayacak olurdu. Korhan tehdit etti. Ölmemiş yine. Kızımı kaçırmış. Onu görmesin diye new york’a bikle gittim. Seni hep izledim. Takip ettirdim. Vcanım benim de çok yandı.” Dedi.

“Bana söyleyebilirdin.” Dedim.

“Söyleyemezdim.” Dedi.

“Sana güveniyordum.”

Bazen haya bitti derken, yeniden yeşerir kalbindeki toprak…

Bu bir Son değildi.

Çünkü sonlar yazılınca biterdi. Ama bizim hikayemiz bitmemişti.

(İleriden Kesit)

Çocuklar artık on altı yaşındaydı. Bir tablo vardı evde. Karanlığın Kalbi vardı.

“Anne,” dedi Senem.

“Ben bu teyzeyi görmedim hiç.” Dedi.

“Birce Teyzen dedim.” “Onlar kız kardeşim gibiydi. Ama Birce teyzen kansere yenildi.” Dedim. “Biz Karanlığın Kalbiydik.”

“O masal değil miydi?” dedi Kaya. Onlara masal olarak anlatmışlardı.

“Hayır. Onlar bizdik.” Dedi. “Akşam yemeğe çağırırız onları da.” Dedi.

Yazardan Not

Sevgili okuyucularım. Az da fazla da olsanız sizi çok seviyorum. Karanlığın kalbine kalbime veda etmek zordu ancak zamanı geldi. Maalesef. Ama bu bir son değil. Sizi seviyorum sevgilerimle.