Yaşamak ve yaşamak arasında ki fark her zaman yerli yerindeydi. Yaşanmışlıklar geçmişi asla silmiş değildi. Yıllarının geçtiği bir sokaktan ayrılmak çokta kolay görünüyor olsa da öyle değildi, ya da ben fazla dert yapıyordum, bilemiyorum.

Boğazımda ki kocaman yumru ile arkamda kalan on bir yıldır yaşadığım eve baktım. Bu yaşadığım on bir yılda hiç bir arkadaşım olmamıştı bu sokakta.

O zaman neden gözlerim doluyordu, o zaman neden boğazımda anlam veremediğim yumru vardı? Yoksa korkuyor muydum? Başka bir şehirden başka bir şehire taşınmak beni korkutuyor muydu? Daha önce hiç gitmediğim bir şehir beni neden korkutuyordu?

Boynuma konulan el ile yerimde sıçradım. Arkamı döndüğümde kendimi kopyası olarak gördüğüm annem vardı. Gözlerindeki ifade neydi anlam veremiyordum. Her ifade geçti gözlerinden korku hariç...

Yarım saatin ardından evdeki tüm eşyalar kocaman tıra bildirilmişti. Daha sonra ben ve annem ise Kamil Koç'un kocaman yolcu otobüsüne binerek İstanbul'a ilk yolculuğumuzu başlattık. Belki de benim ilk yolculuğumdu...

..........

evetttt sonunda 2 yıldır üzerinde kurgu kurduğum hikayenin ilk bölümü geldiiiiii. Yani bölümde denemez ama geldi bişeyler.

Şuan hiç takipçim yok ama ileride belki de kocaman bir aile oluruz ne dersiniz.

Desteklerinizi bekliyorum 😘😘

​