31.Bölüm

Hata

- Gel 

- Hocam beni çağırmışsınız?

Yaşlı adam sıkıntıyla gözlüklerini çıkardı. Ellerini birbirine kenetledi.

- Evet Sevil. Neden çağırdığımı tahmin ediyorsundur.

- Hocam gerçekten benim suçum yok. Stajyeri...

Yaşlı adam öfkeyle genç kadının sözünü kesti.

- Sonuçları dikkatli bir şekilde inceleseydin böyle bir hata yapmamış olurdun! Bu senin hatan Sevil Güneş.

- A.ama hocam ben ne yapabilirim ki? Zaten o kadar ağır ilaçlardan sonra organları iflas etmiştir. Hem ne diyeceğim? Raporları karıştırdık bu zamana kadar size gereğinden fazla ve ağır ilaçlar veriyorduk mu diyeceğim? Bu kendi ipimi çekmekten başka bir işe yaramaz.

- Kendi sonunu görebilmen de güzel.

- Hocam lütfen yapmayın! Siz biliyorsunuz buralara gelebilmek için ne kadar çabaladığımı, siz şahitsiniz! Hem hastanenizin adı lekelensin mi? Bunu en az benim kadar istemediğinizin farkındayım. Lütfen, bir kez daha düşünün.

- Sen hastanemizin gözde doktorlarındasın Sevil. Seni bir kalemde silecek değilim lakin bu hatan karşılıksız kalmayacak. Bir süreliğine yurtdışında kalacaksın.

- Nasıl?

- Bu hatan ortaya çıktığında davayı çoktan açarlar. Hem mesleğinden olmaman hem de hastanemizin adını korumak için yapıyorum bunu.

- Peki hocam.

- Hasta için aklıma bir isim geldi benim.

- Kim?

- Leman Kaplan.

- Ne? N.nasıl yani? O kadın mı benim işimi yapacak? dedi küçümser bir tavırla.

- Hatanı düzeltecek desek daha doğru olur.

- Ama hocam..

- Daha parlak bir fikrin var mı?

Genç kadın sessizliği ile cevap verdi. Aklında yeni bir plan maalesef yoktu.

- O zaman..çıkabilirsin.

....

- Hazır mısın?

- Bilmiyorum. Çok heyecanlıyım.

- Eminim teyzem çok sevinecek.

- Babam için aynı şeyi söyleyemem.

- Merak etme ben yanındayım. Hadi anahtarını çıkar da büyük sürprizi yapalım.

Rabia heyecandan titreyen ellerini anahtarını bulmak için çantasının içinde gezdirdi.

- Ay Deva Abla bulamıyorum al sen bak. dedi heyecanla. Deva çantayı alıp tek seferde anahtarı içinden çıkardı. O sırada kapı açıldı. İçeriden çıkan annesi değil yabancı bir kadındı. Gözünün önüne düşen bukle bukle sarı saçlarını kulağının arkasına alarak konuştu.

- Bende çıkıyordum şimdi. deyip çantasını koluna takarak umursamaz bir tavırla dışarı çıktı.

Rabia da Deva da ne diyeceğini bilemedi. Ardından babası çıktı kapının önüne.

- Ne bu halin böyle? dedi küçük düşürücü bakışlar atarak. Alkollü olduğu sendelemesinden anlaşılıyordu.

Rabia boğazındaki düğümleri geri tepmek istercesine yutkundu.

- Annem nerede?

- Ne bileyim ben nerede?

- Rabia hadi gidelim. dedi Deva. Rabia kolunu kuzeninden kurtararak babasına döndü.

- Ya sen nasıl bir insansın?! Annem sana ne yaptı da bu kötülüğü anneme yaşatıyorsun?!

- Sana hesap verecek değilim. Gireceksen gir içeri girmeyeceksen defol git!

Tiksinerek bakışlarını babasının üzerinde gezdirdi bir süre Rabia.

- Annem senin gibi birine nasıl tahammül ediyor anlayamıyorum.

- Sen ne biçim konuşuyorsun lan babanla! deyip kızına öfke dolu tokatını yapıştırdı. Deva daha fazla dayanamadı eniştesinin bu iğrençliklerine. Rabia'yı düştüğü yerden kaldırıp eniştesinin karşısına dikildi.

- Sen bırak baba olmayı insan bile olamazsın. Merak etme bundan sonra yalvarsan da gelmeyecek. Hadi gidelim Rabia.

- Şşt bana bak. Sen suskun pısırık bir şeydin.Ana-baban öldükten sonra seninde dilin uzamış.

- Senin gibi zavallının sözüyle üzülecek değilim. diyerek uzaklaştılar evden. Timur bey ise yerinde huzursuzca kımıldandı.Deva'nın sözüne bayağı bozulduğu kolaylıkla anlaşılıyordu.

....

Deva, ağlayan kuzenine bir peçete daha uzattı.

- Neden Rabia neden daha önce söylemedin bana?!

- Söylesem ne olacak ki. Bir şey değişmeyecek ne de olsa.

- Ya nasıl bir şey değişmeyecek?! Değişecekti çok şey değişecekti. O haysiyetsiz adamın yanında durmazdınız en azından.

- Kolay mı sanıyorsun? Anneme defalarca yalvardım. Ama o her seferinde "hayır, olmaz" dedi.

- Neden ya neden?!

- Bende aynı şeyi sordum. "Neden?" dedim. Her soruşumda daha da sustu. Senin derdin sana yetiyor zaten o yüzden sana bir şey söyleyemedim.

Deva hiçbir şey diyemeden kuzenine kocaman sarıldı. Bütün dertlerini alır ümidiyle.

- Seni o eve bir daha göndermeyeceğim.

- Annemin...buna pek müsaade edeceğini sanmıyorum. Zaten bunu sana belli etmemem için sürekli tembihlerdi beni. Bende bu konuda ustayım bilirsin. dedi gülerek.

- Bilmez miyim. Teyzem neden böyle bir şey yapıyor ki?

- Bir bilsem.

*****