14.Bölüm

Ela sinirle : '' İlay hayır desene sevmiyorum de benim sevdiğim kimse yok de , olsa baştan hayır derdim bu işe konuş kendini ifade et ''diye sona doğru sesini iyice artırarak.

Ekber anlayışlı davranmaya çalışarak :''Son şansın hayır dersen anlarım ''sakin bir ses tonunda ama içinden lanet olsun diye geçiriyordu.

İlay korku ile : ''Ben.. ben Ahmet yani yok nereden duydun ..''diye kekelemeye başladı.

Ekber gözleri dolup, sadistçe gülerek : '' Ben anladım ......ben anladım sağ ol''dedi ne diyeceğini bilemedi .Kolunu arkadaşına çarparak dışarı çıktı.

Selçuk sessizce: ''Lanet olsun ben o kadar Ekber'e kimseyi sevmiyor sevse haberim olur dedim. Lanet olsun Ela kimseye bir şey söyleme duydun mu beni , kimseye. Ben şimdi gidiyorum bu duyduklarını kimseye söyleme ben halledeceğim ''dedi ama içinde nasıl toparlayacağı arkadaşını nasıl teselli edeceğini deli gibi düşünüyordu. Kendini içten içe suçlu hissediyordu.

Ela'nın anlından öperek Ekber'in peşinden koştu.

Apartmandan çıktığında Ekber zihninde tüm bedeninde derin bir çukur oluştuğunu hissediyordu. Kalbi işlevini kaybediyordu. Aklını yitiriyordu. Yere göğe sığmak istemiyordu.

Evleneceğin kızın kalbinde başkasını olması Ekber'e buz gibi hissettiriyordu , bu yaşına kadar kalbine kimseyi koyamayıp sadece eşini koyacağı düşlemişti ama evleneceği kız kalbine başkasını koymuştu. Nasıl hissetmeliydi?

Selçuk Ekber'e yetişip kolundan tutup kendine çevirdi :'' Nereye kardeşim nereye gidiyorsun'' dedi telaşla ve korkuyla Ekber'in olay çıkaracağından için için korkuyordu.

Ekber gülmeye başladı bu sırada gözlerinde yaşlarda boncuk misali dökülmeye devam ediyordu.

Ekber : '' Merak etme kardeşim artık benim helalim , eğer yüzüğü atarsam ne olacağını biliyorum ama kardeşim bir de beni düşün ne haldeyim'' allak bulak bir ifadeyle Selçuk'a baktı. Dostuna , kan kardeşi , biraderine nasıl hissettiğini anlamasını istiyordu.

Selçuk : '' Kardeşim yeminle bilmiyordum ,bilsem yapar miyim kardeşime '' ne yapacağını ne diyeceğini bilemedi , bunca yıllık dostunu ilk defa bu kadar dağılmış görüyordu.

Ekber: ''Boş ver iş işten geçti be kardeşim , kader de başkasını seven kızla evlenecekmişim demek ki''' derin bir nefes çekerek '' Şimdi bırak da daha fazla eve geç kalmayayım azar işitmeyeyim'' elinin tersiyle yüzünü silerek özenle yaptığı saçlarını dağıttı.

Selçuk : ''Tamam kardeşim ben de geliyorum'' dedi destekleyerek.

Ekber yürürken Selçuk yanında sessizce eşlik eder vicdan sesi lanet eder nasıl bir hata yaptığını yol b

oyunca düşünür..

yazar:zeytan