Tanıtım:

DERYA DERELİOĞLU ;

Ben derya lise üçüncü sınıf öğrencisiyim,iyi eğitimli bir ailenin tek çocuğuyum ama ailemi sekiz sene önce acı bir olayda kaybetmek üzereydim ama ülkenin en iyi doktorları bunlardan birisinin de annem olması sonucu annemin çalıştığı hastanede tedavilerini Hatırladığım kadarıyla annemleri kurtaran itfayeci orada hayatını kaybetmişti.

Bu olay hep içimde bir sızı oluşturuyor.İnsanın acısı geçmiyor.Sadece alışıyor,zaman geçtikçe daha çok alışıyor arada bir aklıma geliyor ama şükür ediyorum.Allah başımdan eksik etmesin ikisini de onları kaybetme korkusunu bir kere yaşamıştım.

Bir daha böyle birşey'in olmaması için herşeyi yapardım.

O olay'ın sonucunda kimse ceza almamıştı.Annemle babama bunu yapanlar.

DENİZ SEÇKİN;

Ben deniz lise üçüncü sınıf öğrencisiyim,babamı sekiz sene önce bir kaza da kaybettim.Annem ise hasta bir kadındı benim annem kanserdi.Babamın yokluğunda annemin yanında olmak için çabaladım ama yeterli olmadı onun için, babam işine ve anneme aşık bir adamdı.

Babam görev başında vefat etmişti.Annem ise babamın mezarı başında son nefesini vermişti.

Ben annemi son defa bile göremedim,göstermediler.Kokusu'nu son defa içime çekemedim.Teni'nin sıcaklığını hissedemedim.

"Ben zorba değildim"

Hayat beni şekillendirmişti.Ben seçmiştim belki böyle olmayı ama asla birinin canını yakarak değil.

Kimse bilemezdi canı yanmadan anlayamazdı beni,

Hiç kimse çekmediği acı karşısında ahkam kesmemeliydi.

Bilmediği acı insan'a iyi gözükürdü hani derler ya,

"Helva sizin evde pişmiyorsa tatlı gelir.

İşte tam anlamıyla öyleydi.

SEKİZ SENE ÖNCE:

SEKİZ EKİM;

Sekiz Ekim bu tarih kara bir tarih benim doğum günüm ne acı değil mi?

Doğum günüm bir felaket günü beni teyzemlere bırakmışlar.Ben hiçbir şeyden habersiz oyun oynarken birden evimizin yangın yeri olduğunu görmüştüm.Gözlerim de alevler ve içinde annemle babam o evin içinde,neyseki teyzemle evlerimiz karşı karşıya olduğu için hemen aradı teyzem ambulansı, polisi,itfaiye'yi hepsi müdahale etmek için gelmişlerdi.

İtfaiye memurlarından birinin ağır yaralı olduğu söylenmişti.Gecesinde ise ölüm haberi gelmişti.Annemle babam da ağır yaralıymışlar,yanıkları üçüncü derceden yanıklarmış, derileri tamamen tahriş olmuş.

Bunu yapanlar ise evimizi ateşe verenler bulunamamıştı.

Babam avukat olduğu için onunla ilgili olduğu düşünüldü.Susturmak için canıyla sınanmıştı.

Ama benim babam Avukat;YAVUZ DERELİOĞLU ise bende onun kızı DERYA DERELİOĞLU isem onlar gibi bir çoğuna her suçun cezası olduğunu er yada geç göstericem.

GÜNÜMÜZ:

Herşey olanları kendi gözümle görünce başladı.İnsan değillerdi, olamazlardı.Ben bunlarla aynı sınıfta olamazdım.Vicdan denilen şeyin gramı yoktu bunlarda,Vicdan neydi zaten iyiyi kötüden ayrılabilen iyinin yanında olan değil miydi ? Ama bunlar kötüden yana acıdan,acı çektirmekten zevk alanlar merhamet duygusunu tatmayanlar.Ben bir insanın bu kadar zalim olabileceğine inanmazdım.İnanmakta istemezdim.Bir annenin evladı diğer bir annenin üzülmesine sebep olabilir miydi.

Sınıfa girdiğimde ilk önce çocuğu duvara itti sonra kafasından tutup sıraya çarptı.Olanlara inanamıyordum.

Dilim tutulmuştu çocuğun eli yüzü kan içinde kalmış ama hala devam ediyorlardı.

Biran durun diye bağırdım.Etrafı bir sessizlik kapladı.Hepsi direkt bana sesin olduğu yöne baktı.

Durun ne yaptığınızı zannediyorsunuz.Öldürecekmisiniz.

İçlerinden biri hakketti bence dedi sert bir şekilde,sen mi karar veriyorsun buna dedim.

Çık dışarı hiçbir şey görmedin.Akıllı kız ol,yoksa olmayan aklını almak zorunda kalırım.

Tehditmi ediyorsun lan sen beni asıl siz körsünüz açın gözlerini ve etrafınıza bakın.

Birisi hemen gelip kolumdan tutup yaka paça attı sınıftan beni kapıyı yumrukaldım tekmeledim ama biri sıkı sıkı tutuyordu kolu açamıyordum.

İğrençsiniz diye bağırdım.

Bu nasıl okul AMK ya bir tanesi de bu kadar olana sesini çıkartmıyor hadi öğrenciler korkuyorlar.

Hayırdır kızım sen yürek mi yedin hayır hayır sesimi çıkartmazsam daha suçlu hissederdim.Ben doğru olanı yaptım.

Peki öğretmenler,müdür onlarda artık illallah etmişler.

Ama bu burada bitemez böyle duramam,koşar adımlarla muüdürün odasına çıktım.Kapıyı çalıp gir dediğinde,odaya girmeme engel olan bir cüseye çarptım kapının önüne atmıştı kendini noluyor ya dediğimde karşımda dikilen kişi Allah'ım geliyorum galiba yeterrr lan diye bağırdım.

Yeni kurgum güzel okurlarım inşallah beğenirsiniz.

Yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın.

Sevgi ve saygıyla kalın yeni bölümde görüşmek üzere.. ✨