Yavaş yavaş öldürüyor ama nefes aldığımı da hissettiriyor.

Kelebekler bir gün yaşarmış.

Kekeleyerek nefess alamıyorum dedim.

Çekillll diye bağırdım.

Ama o aksine daha çok yaklaşıyordu.

Papatya kokusu içime kadar işledi.

Burnum kanamaya başladı.

Ama ondan uzaklaşamıyordum.

Kollarımdan sıkıca tutup duvara yasladı beni,artık nefes almam bile zorlaşıyordu çat pat zorla görkem dedim.

Ne olduğunu anlamıyordu ama gözlerinde merhamet duygusu dışında herşey vardı.

Ne var küçük özür mü dileyeceksin dedi.

Ölüyordum ve o hala,Hayır dedim ölsem senden özür dilemiycem.

Oğlum çekil artık kızın beti benzi attı dedi hamza,

sen karışma iyice dibime girdi ve kulağıma eğildi.

Özür dile dedi fısıltıyla,asla dedim zorla, gözlerim kararıyordu, başım dönüyordu.

Artık ayakta bile duracak halim yoktu.

Yere yığıldığım da görkemin kollarının arasındayım.

Küçük kendine gel, başıma hepsi toplanmış.

Panik içindeler bir tek görkem çok sakin devrime dönerek ambulansı ara devrim.

Hemen telefonunu çıkartıp ambulansı aradı.

On dakika geçmeden ambulans geldi apar topar beni hastaneye götürdüler.

Onlarda arkamdan başka bir araba ile geldiler.

Ambulansta bilincim açık olduğu için alerjim var dedim.

Hemşire hemen bana bir adrenalin iğnesi yaptı.

Bu iğne hızlı müdahale içindi,hastaneye ulaşana kadar zaman kazandıracaktı.

Hastaneye geldiğimiz de beni hemen bir sedyeye aldılar görkemler de gelmişti.

Acil servisteki doktor hemen bir oksijen desteği verdi.

Biraz daha rahatlamıştım.Artık nefes alabiliyordum.

Babam çat kapı girdi içeri bana doğru ilerleyip sıkıca sarıldı.

Bende kendimi toparlayıp ona sarıldım.İyi misin bal küpüm iyiyim babacım diyebildim.

Gözlerimi kapıya yönelttiğimde bizimkiler ve görkemler telaşla bana bakıyorlardı.

Hayat gerçekten çok tuhaf nefesim beni yaşatırken öldürebiliyor.

Boğazım da düğümlenen bir sürü kelimenin,söyleyemediklerimin beni nefes almamaya zorlaması işte tam olarak bu nefesimin beni boğması,peki yaşatan şeyin de nefesim olması ne değişik.

En başta da söylemiştim.

Hayat işte biz sadece yaşamakla mükellefiz.

Nasıl yaşadığımız ise tamamen bize kalmış.

Düşüncelerimin arasından sıyrılıp tekrar oda ya baktığımda meraklı gözlerle beni izliyorlardı.

Babam yatağın kenarına oturup elimi iki elinin arasına alıp gözlerimin içine bakıyordu.

Dudaklarını araladı ve konuşmaya başladı.

Asel güzel kızım çok korkuttun.Söz vermiştin.unuttun mu dedi.Gözleri dolmuştu.

Unutmadım babacım bak burdayım.

Söylediğim gibi seni bırakıp hiçbir yere gitmem.

Kocaman sarıldım tekrardan.hıçkıra hıçkıra ağladım babamın kollarında tamam güzelim tamam.

Emirhan ortamı yumuşatmak için devran amca görmüyor musun fişek gibi senin kızın,

öyledir benim bal küpüm dedi babam tebessüm ederek.

Fişek dedim.

Burcu öyle değilmisin dedi.

Babam ben bir elimi yüzümü yıkayıp geleyim kızım size emanet diyerek odadan çıktı.

Tamam dir devran amca sen rahat ol bizde burası,öyle mi sizde demek dedim.

Harbi fişek gibi diyen bu sefer buğraydı.

Onlara döndüğümde hepsi suçlu gibi gözlerini benden kaçırıyordu.

O hariç, ağızlarının içinden geçmiş olsun dediler.

Eyvallah dedim.

Devrim daha iyimisin diye kapının önünden yanıma geldi.

İyiyim endişelenme,tamam sonra konuşuruz yorma sen kendini dinlen dedi ve dışarı çıktılar.

Emirhan fişek dedi,dur hata deli fişek sinirle emirhan diye gürledim.

Tamam ve kızım moralin yerine gelsin diye daha neler olduğunu anlattıcaksın.

Melih hatta başla anlatmaya ne bu halin nasıl oldu.

Biz seni okula gidiyorsun biliyoruz.Hastaneden topluyoruz.