Yeni bölümden kısa bir kesit... Keyifli okumalar 💞

Araba mezarlığın önünde durduğunda derin bir nefes alıp arabadan indim ve Metin babanın arkasından yürümeye başladım. Ben yorulmayayım diye adımlarını çok yavaş atıyordu.

Mezar taşında büyük harflerle 'ELA DOĞAN' yazılı küçük bir mezarın yanında durduğumuzda Metin baba dizlerinin üzerine çöküp sessizleşti. Bir süre öylece durup onun mezara olan bakışını izledim.

Ardından derin bir nefes alarak birkaç adım atıp mezarın kenarına oturdum. Elimi isminin olduğu yere götürüp dokundum.

Mezar taşına dokununca nasıl bir duygu oluşmuştu içimde?

İçim bomboştu... Nasıl hissedeceğimi bile bilmiyordum. Şuan bu toprağın altında küçük bir beden vardı. Belki de bedeni toprağın altında yok olup gitmişti... Elimi mezar taşından çekip üzerindeki toprağa dokundum bu sefer. Yine aynıydım... Yine bomboş hissediyordum...

Ne hissedebilirdim ki, Onu tanımıyordum. Onunla herhangi bir anım yoktu. Onun varlığından bile yıllar sonra haberim olmuştu...

Gözlerim mezarın yanına çöken Metin babaya tekrar kayınca gözlerinin dolduğunu gördüm. Bakışları sürekli 'Ela Doğan' yazısındaydı. Gözleri sabitleşmiş bir şekilde oraya bakıyordu. Gözlerinin dolması dışında hiçbir tepki vermiyordu.

Buraya her gelişinde böyle mi oluyordu?

Yavaşça yanına yaklaşıp elimi omuzuna koydum. Omuzuna dokunmamla kafasını çevirip bana baktı. Dolan gözlerini hareket ettirdiğinde yaşlar yanaklarından aşağıya doğru süzüldü.

"O çok masumdu. Bu toprağın altına girmek için daha çok küçüktü."dedi iç çekerek. Yutkundum... Deminki hissizliğimin yerini büyük bir acı kaplamıştı şimdi. Sanki büyük bir kaya parçası oturmuştu yüreğime. Onun gözlerinden inen yaşları gördükçe kalbimin daha çok acıdığını hissettim.

O bir babaydı sonuçta. Bir evladını kucağında kaybeden, bir evladından yıllar sonra haber alan bir baba... Üstelik yıllar sonra bulduğu evladı onu kabul etmeyeceğini söylemişti.

Bu bir baba için zor bir durum olmalıydı.

Beni ilk bulduklarında onlara sinirlenip onları hiç bir zaman kabul etmeyeceğimi söylesem de, artık onlara gerçek bir evlat gibi davranacaktım...

Dolan gözlerimi silip burnumu çektikten sonra derin bir nefes aldım.

"Belki onun yerini tutamam, ki beni onun yerine koyup, ben oymuşum gibi davranmanızı istemiyorum. Ama bundan sonra sizi mutlu etmek için elimden geleni yaparım. Belki de zamanla seninle çok iyi anlaşan baba kız oluruz."dedim ve yaklaşıp parmaklarımla gözlerindeki yaşları silerek boynuna sarıldım. Bir kaç saniye sonra Metin babanın nefesinin sıkılaştığını ve elini kalbine götürdüğünü gördüğümde panikle kendimi geri çektim. Oturup sırtını mezara dayadığında gömleğinin ilk üç düğmesini ellerim titreye titreye açtım. Şu an ona bir şey olmasından çok korkuyordum. Onu yeni kabul etmişken kaybedemezdim...