24.10.2024

Her şey, 10. sınıfın 2. döneminde en iyi arkadaşımı bulmamla başlamıştı. Kimsenin ayıramadığı bu arkadaşlığı, sınav senesi de ayıramamıştı. İkimizde aynı şehirde ve aynı üniversitede okumak istiyorduk. Uzun uğraşlar sonucunda istediğimiz oldu. Artık arkadaşımla birlikte, aynı üniversitede okuyacaktık. Üniversite hakkında hayaller kurduk. Rüya gibi değil mi? Bizde öyle olduğunu düşündük. Bu rüya gibi düşüncelerimizin gerçekleşeceğini sanmıştık. Gerçekleştiğine inandığımız bir anda... Her neyse. Bunları anlatıyorum ama kendimi tanıtmayı unutmuşum. Çok uzatmadan özet geçeyim. Ben Beril. Bazen karamsar bir insan olsam da, olumlu düşünmeye gayret ederdim. Ta ki, arkadaşımla beraber üniversitede karşımıza çıkan o iki insanı görene kadar.

Şöyle bir örnek vereyim. İnsanlar kötü bir olay yaşayınca, hayatı film şeridi gibi gözünün önünden geçer. Orada, hikayenin sonunun geldiğini düşünürler. Oysaki biz, bir başlangıçla beraber sonumuzun geldiğini sanmıştık. Daha başlangıç olduğu için sıfır bellek olan düşüncelerimizi, yine de zihinden geçirmeye çalışıyorduk. Tanıştığımıza memnun oldum, ben Beril. Başlangıcımızı bir son sandığımız hikayemize hoş geldiniz.

🌿

''Beril, bu çocuklar bir iyi, bir kötü. Nasıl güveneceğiz?''

''Güvenmeyeceğiz. Onlardan intikam alacağız.''

''Emin misin? İntikam alan biz değil de onlar olursa?''

''Emin değilim, Beril'im. Ayrıca...'' Duraksadım. Alev korkuyla gözlerini açtı.

''Ayrıca?''

''Deneyeceğiz.''

''Bu oyun uzadıkça uzayacak diyorsun yani?'' Aklıma gelen düşüncelerle, dudağımın kenarının yukarı kıvrılması bir oldu. Upuzun bir hikayenin başlamasına hazırdık

Peki, siz de hazır mısınız?