Yetimhanenin karanlık pencerelerinden sızan soluk ışıklar, içerideki atmosferin kasvetini daha da derinleştiriyordu. Uykunun en derin anındayken, soğuk ve sert bir el omzuma yapıştı. Gözlerim hızla açıldı ve karanlığın içinde nöbetçi görevlinin yüzünü seçtim. Bana doğru eğilmiş, sert bakışlarıyla uyanmamı emrediyordu. Aniden beni iterek yataktan düşürdü. Zaten dün aldığım ceza yüzünden açtım ve sinirlerim iyice gerilmişti. Yattığım yerden kalkarken bedenimde hissettiğim ağrı, içeride bastırmaya çalıştığım öfkenin önüne geçemedi. Görevlinin alaycı gülüşünü gördüğümde sabrım tükendi. Saniyeler içinde ayağa kalktım, o sırada etraftaki gölgeler neredeyse donmuş gibi hissediyordu.

Görevlinin saçlarından sertçe yakaladım ve tüm gücümle onu duvara savurdum. Başını çarpan görevlinin sendeleyip yere yığılmasını izlerken içimdeki öfkenin bir nebze de olsa tatmin olduğunu hissettim. Ancak bu yetmedi. Şimdi, daha fazlasını istemeyen bir yanım vardı. Hızla müdürenin odasına doğru ilerledim. Koridorların boşluğunda yankılanan adımlarımın sesi, içerideki herkesin kulaklarında çınlayacak kadar keskin ve tehditkardı.

Odaya vardığımda kapıyı tekmeleyerek açtım. İçeride birkaç kişi vardı. Müdürenin yanı başında iki adam oturuyordu. Onların arasındaki kadınsa sert bir ifadeyle bana bakıyordu. O an, orada olmamam gerektiğini, ama bir şekilde her şeyin tam da buradan başladığını hissettim.

Adamın birisi sakin bir şekilde dudaklarını araladı ve gözlerini bana dikerek konuştu: "Sonunda Alfa’yı bulduk... Seneler sonra." Sesindeki soğukkanlılık, beni hiç olmadığı kadar tetikte olmaya zorladı. Gözlerim kısıldı, ne demek istediklerini anlamaya çalışıyordum. Ama bir şeyler çoktan değişmeye başlamıştı.

Odaya yayılan gergin hava, sanki duvarları bile sıkıştırıyor, içimdeki ürpertiyi derinleştiriyordu. Müdürenin odasındaki ışık bile sanki üzerimde ağır bir yük gibi hissediliyordu. Artık sıradan bir yetimhane çocuğu olmadığımı, içimde taşıdığım karanlığın farkına vardıklarını anlamıştım. Fakat bu durum, olayların seyrini tamamen değiştirecekti.

“Alfa,” diye fısıldadı diğer adam, neredeyse alay edercesine. Odanın kapısı, dışarıdaki sessizliğe inat, ağır bir şekilde kapandı. Buradan çıkamayacağımı biliyordum. Ama onların da burada kalamayacağını… İçimde bir fırtına kopuyordu ve bu fırtına herkesi sürükleyecekti.