Bir yol yürüyorum, yolun adı sen, yürüyen ben...

Ve yolun sonu çıkmaz sokak, ardımda bıraktığım koca bir boşluk,

Her adımda biraz daha ağırlaşan ayaklarım,

Kalbimde yankılanan bir hüzün, içimde kopan fırtınalar...

Gözlerim kapalı, hayalin yoluma ışık,

Sesin bir fısıltı gibi kulağımda, rüzgarın tınısında,

Ama adım atsam da hep aynı yerdeyim,

Ne yol değişiyor ne de yolun sonu,

Sanki sensizlikten örülmüş bu çıkmaz sokak.

Geçmişi bırakıyorum her adımda, seninle dolu anıları,

Ama bir gölge gibi takip ediyor hatıraların,

Her köşe başında yine sen, yine sen...

Ben kaçmaya çalıştıkça, yol beni sana geri döndürüyor.

Bir yol yürüyorum, sonunu bilerek, çıkmazını sezdikçe,

Ama geri dönmekten de korkarak...

Belki de bu yol, senin olmadan bile seninle var olmaktır.

Ve belki de çıkmaz sokağın sonunda, senin yokluğunla barışmaktır.

​​​​​​Bir yol yürüyorum, çıkmazını bildiğim halde,

Belki de umut, çaresizliğin son kalesi,

Ellerimde yarım kalmış bir sevda, gözlerimde sensizliğin izleri,

Adımlarım giderek ağırlaşıyor, her nefeste biraz daha eksiliyorum.

Sokak lambaları sönük, gecenin karanlığı örtüyor üstümü,

Kalbimin derinliklerinden yükselen bir sızı,

Adını sayıklıyor, dudaklarımda donmuş bir dua gibi,

Ve sessizlik yankılanıyor, senin sesinle doluyor.

Yolun sonunda seni bulamayacağımı biliyorum,

Ama belki, diyorum, belki bir iz, bir işaret kalmıştır geride,

Belki bir zamanlar geçtiğin bu sokakta,

Bir çiçek açmıştır, senin gülüşünden feyz almış.

Bir çıkmazın içinde dönüp duruyorum,

Her seferinde başa sarıyor bu yalnızlık,

Kapanmayan bir yara gibi sızlıyor içim,

Ve zaman geçtikçe daha da derinleşiyor bu izler.

Belki de bu yol, seninle buluşmanın değil,

Seni kaybetmenin hikayesiydi en başından,

Ama bile bile yürüdüm, gözlerimi kapayıp kalbimi açarak,

Çünkü senin adını taşıyan her yol,

Çıkmaz olsa da yürünmeye değerdi benim için...