Yine kışın biri, yine sensiz...

Soğuk sokakların köşe başında hatıraların bekler beni,

Nefesimde senin isminle doluyor buğulu camlar,

Yine içimde sen, yine elimde yokluğunun acısı...

Yavaşça çöken akşam, bir koca sessizliği sarıyor üzerime,

Ayazın ötesinde, derin bir boşluk var — adı sen...

Titreyen ellerim ceplerimde, sensizliğe direniyorum,

Her adımımda seni özleyerek biraz daha kayboluyorum...

Gecenin koynunda, yıldızlar bile küskün sanki,

Ay parlayamıyor, çünkü yanında sen yoksun.

Bir şehrin içinde, sana kavuşamadan dolanıyorum,

Yine kışın biri, yine sensiz…

Acı çekiyorum, ve acının adı sen...

Her sabah uyandığımda ilk hissettiğim boşluk,

Her gece uyuyamadığımda içimdeki o derin sızı,

Tüm yollar sana çıkarken, senin olmadığın bir çıkmazda kaybolmuşum.

Nereye baksam, hangi yüzlere dönsem,

Her birinde senden bir parça, her birinde eksik kalan bir şey...

Yaralarım, senin adını fısıldıyor rüzgarın her dokunuşunda,

Her damla yağmurda, seninle yıkandığımı hissediyorum.

Bir şarkının en acı notasında,

Bir kelimenin en kırık hecesinde,

Senden kalan izler doluyor aklıma;

Ve ben, her nefeste biraz daha seni kaybediyorum...

Acı çekiyorum, ve acının adı sen...

Sensizliğe tutunarak, yavaş yavaş kendimden geçiyorum.