Ben en çokta sana gelmek isterim… Dünya sustuğunda, tüm gürültülerin yerini derin bir sessizlik aldığında. Gecenin en karanlık yerinde buluşmak gibi, bir tür huzuru bulmak için değil; kendi içimde kaybolduğumda bile seni bir yol gibi izlemek için.

Sana gelmek… belki bir kurtuluş değil, belki bir son değil; ama kendi hikayemi bulduğum tek yer. Hayatın yorucu detayları arasında sadece sana dönmeyi düşlerim. Bir liman gibi değil aslında; daha çok, fırtınaların arasında yolunu kaybetmiş bir geminin, o tuhaf çekimle seni yeniden bulması gibi.

Belki de aradığım cevaplar sende değil ama yine de cevap arama ihtiyacı bile olmadan, sadece var olabilmek için sana gelmek isterim.

Sana gelmek isterim… her şeyden vazgeçmenin bir yenilgiyi kabul etmek olmadığını hatırlatan bir sığınak gibi. Belki bütün çözümler sende değil; belki seni bulmak tüm sorularımı unutturmayacak, ama o sorularla başa çıkmayı öğretecek bir nefes gibi.

Yorulmuş ruhumun çırpınışları içinde seni bulmak… hani, bir noktada her şeyin anlamını yitirdiği anlar vardır ya; işte o anlarda senin yanındayken her şey tekrar bir düzene girer gibi. Sadece bir gün, bir saat, belki bir an bile olsa, o karmaşanın içinde bir anlığına bile olsa kaybolmadan durabilmek, sessizliğin içinde sadece var olabilmek…

Sana gelmek istemem, çünkü her şeyin cevabı olduğunu düşünmüyorum. Aksine, tüm sorularımı unuttuğum yerde sen varsın. Ve bazen, insan cevaplardan çok, sorularla yüzleşmeden durabileceği bir sessizlik ister. İşte o sessizliğin ta kendisisin.