"Perişanlığımı gör sevgilim. Sensizliğin altında eziliyorum ve sesim dahi çıkmıyor. Nasıl zoruma gidiyor, bir bilsen. Her gün, her an, senin hayalinle avunurken, içimdeki bu derin boşluğun yarattığı acı daha da büyüyor. Baktığım her yerde seni arıyorum; bir iz, bir nefes, bana seni hatırlatacak küçücük bir şey... Ama ne kadar ararsam arayayım, bulamıyorum.

Gece, sessizce gözlerimi tavana dikip, sessizliğin içinde kayboluyorum. Özlem, boğazımı düğümleyip içime doluyor. Ellerim titrerken, gözlerim senden kalan anıları gözyaşlarıyla siliyor. Bu yalnızlık, yüreğime yükledikçe yükleniyor. Sesimi çıkaramıyorum, sevgilim. Çünkü bu dünyada sesimi duyurmak istediğim tek kişi sensin.

"Sabahın ilk ışıkları vuruyor penceremden içeri, ama sen yoksun yanımda. Her şey eksik, her şey yarım… Sanki hayatımdan kopmuş koca bir parçasın. Her nefes alışımda içime dolan bu boşluğu nasıl anlatabilirim ki sana? Yüreğim, adını fısıldarken boğuluyor sanki.

Biliyorum, belki duyamazsın artık beni. Belki de ellerini hiç tutamayacağım bir daha. Ama inan, sensiz geçen her gün, daha da yitiyorum kendimden. Hayat, senden sonra bana dokunmaz oldu; ne sevinçten, ne de huzurdan eser var artık. Sadece senin yokluğunun ağır yükü kaldı omuzlarımda.

Her gün yeni bir eksiklikle uyanıyorum, her gün senden biraz daha uzak bir dünyaya gözlerimi açıyorum. Düşlerimde bile peşimi bırakmayan bir özlem… Eğer duyuyorsan, ne olur, bir iz, küçücük bir işaret gönder bana. Bilmek istiyorum… orada mısın? Hâlâ beni bekliyor musun?