Sevgiliyi kaybetmek, insanın içindeki o derin boşluğu kelimelerle anlatmak ne kadar zor... Hayatta bazı yaralar vardır ki, onları ne zaman ne de kelimeler iyileştirebilir. Ve kaybedilen sevginin, o yitirilmiş sesin yankısı, insanın ruhunu sessiz bir çığlık gibi sarar.

"Bir Veda Hikayesi"

Sana dokunduğum her an, ruhumda açılan o derin boşluğu hiç fark etmemişim meğer. Ellerinin sıcaklığında kaybolurken, varlığının sonsuz olduğunu sanmışım. Şimdi sensiz, dünya bir gölge gibi üstüme çöktü. Her şey solgun, her şey sanki bir düşüşün yankısı. Sensizlik, içimde bir yıkım, bir felaket… Nereye dönsem, seninle başlayan cümleler var zihnimde, ama bir türlü bitmiyorlar. Çünkü seninle başlayan her şey, sende bitti.

Gözlerim her kapandığında, seni son kez gördüğüm o anı yeniden yaşıyorum. Kalbim her gün tekrar tekrar kırılıyor, parçaları toplayıp yeniden dağılırken seni hissediyorum. Konuşamadığım onca şey var, sanki dilim lâl olmuş, kelimelerim sönmüş. Ama içimde bir yangın var; seni unutmak değil, sana bir kez daha dokunamamak yakıyor beni.

Zaman diyorlar, iyileştirir. Ama zaman sadece seni benden daha uzak bir anıya çeviriyor. Ve her saniye daha da uzaklaşıyorsun benden. Unutmam mı gerekiyor? Hayır, unutmuyorum. Hatırlıyorum. Hatırladıkça içimde bir dağ devriliyor. Sanki her nefes alışımda, sensizliğin ağırlığını taşıyorum.

Sen gittin. Ama ben hâlâ buradayım. Ve en acısı ne biliyor musun? Burada olmak, sensiz bir dünyada yaşamaya çalışmak. Bir gün belki unutabilirim ama bugün değil. Belki bir gün seni düşündüğümde gözlerim dolmaz ama bugün değil. Çünkü sen gittin, ben ise hâlâ sana veda edememiş bir yolcuyum.

Yolculuğum sensiz devam ediyor, ama her adımımda seni özlüyorum. Özlem, belki de acıların en büyüğü. Bu sessiz savaşımda, ne kaybettiğimi anlıyorum: sadece seni değil, kendimi de kaybettim.

Seni sonsuzluğa uğurlarken, içimde bir parçamı da yanında götürdün. Ve ben şimdi eksik, yarım bir insanım.

Bir Veda Hikayesi - Devam

Günler geçiyor. Her sabah gözlerimi açtığımda bir an için her şey normalmiş gibi geliyor, sanki sen buradaymışsın gibi. Ama sonra gerçek yine kendini hatırlatıyor. Sensizlik, odanın içine sızan soğuk bir rüzgar gibi; görünmez ama her yerde hissedilen bir boşluk. Kokun kaybolmuş, sesin unutulmuş, ama seninle yaşadığım her an, benden hiç gitmemiş gibi içimde yankılanıyor.

Seninle geçirdiğim o zamanlar... Gözümün önünde binlerce sahne geçiyor, bir film şeridi gibi. Beraber güldüğümüz, birbirimize sarıldığımız, sessizce oturup sadece varlığımızın tadını çıkardığımız anlar. Bu anılardan kaçmak imkansız. O kadar canlılar ki, bazen neredeyse geri döneceksin sanıyorum. Ama gerçek yine vuruyor yüzüme. Sen yoksun ve bu anılar da birer hayalet artık.

Geceler daha zor. Karanlık çökünce, bütün duygular daha da yoğunlaşıyor. Sessizliğin ortasında, içimdeki fırtına büyüyor. Bir zamanlar seninle dolu olan bu kalp, şimdi senin yokluğunla çarpıyor. İnsan kalbi nasıl bu kadar dolup, aynı zamanda bu kadar boş olabilir? Cevabını bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var: Sen olmadan, bu dünya bana dar geliyor.

Bazen düşünüyorum, acaba bir gün bu acı diner mi? Unutur muyum seni? Hatıraların bulanıklaşır mı, sesin zihnimde silinir mi? Ama bunu istemiyorum. Seni unutmak, seni ikinci kez kaybetmek gibi geliyor. Bu yüzden belki de acıyı bırakmam gerek. Belki de bu yara, seni hep hatırlayabilmemin tek yolu.

Bazı sabahlar, seninle konuşmaya çalışıyorum. Seninle geçirdiğim o günleri, senin bana söylediklerini hatırlamaya çalışarak cevaplar veriyorum. Sanki burada, yanımdaymışsın gibi. Ama her seferinde sesim, boşluğun içinde yankılanıyor. Ve ben her seferinde yalnızlığımı daha da derinden hissediyorum.

Bir veda edemedim sana. Bedenim burada, bu dünyada devam ediyor; ama ruhum, seninle gitmek için mücadele veriyor. Sensiz yarım kalmış bir hikayenin içinde sıkışıp kaldım. Belki de seni kaybettiğim gün, ben de kayboldum.

Ama yine de seni özlemeye, seni düşünmeye devam ediyorum. Çünkü seninle vedalaşmak, seni tamamen kaybetmek anlamına geliyor. Ve buna hiç hazır değilim.

Her gün, her nefeste, bir parçam seninle.

Şu an seni düşünüyorum,

Yarın da seni düşüneceğim.

Bir gün sonra yine sen olacaksın aklımda,

Hangi güne uyanırsam uyanayım,

Zihnimde hep aynı isim yankılanacak.

Rüzgar ne yöne eser bilmem ama,

Ben hep sana dönerim.

Her adımda senin izlerin,

Her durakta senin bekleyişin var.

Dünya dönse de hızla etrafımda,

Benim merkezim sensin, değişmeyen.

Zaman ne kadar ilerlerse ilerlesin,

Yüreğimde sabit kalan tek şey sen olacaksın.

Ve her an,

her saniye,

Sonsuz bir döngüde seni düşüneceğim.