Hani sen umut vermedim demiştim ya;

Tam duygularımın bedenimi ele geçirdiği zamanlarda, sevgisiz, ailesiz yaşamaya çalıştığım zamanlarımda öyle duygusal bakmak umut vermektir...

Güzel cümleler kurmak, elinin altındaymış gibi davranmak, kendince sohbet etmek, bir şey isteyeceğin zaman ilk o'nun adını söylemen umuttur umut...

Sadaka gibi veremezsin aşkı kimseye...

Hediye edemezsin sen! Ya varsındır birinin hayatında, yâda yok! Ben her zaman yanındayım dersen; yanımda zannederim ben. Sonra çocuksun diyemezsin o en masum duygulara...

Senin bastığın toprağa baktım ben ardından, senin yaşadığın şehirdeyim; aynı güneşin altındayız, aynı dünyadayız diye avundum yıllarca...

Parmağının ucuyla dokunduğun her zerreme aşkla baktım gizlice, ilk aşk şiirlerimi sana yazdım, sana ağladım...

Çocuktum evet! Çokta çocuk sevdim...

Hayatında bir kişi daha seninle senin en kötü huyunu dahi sevecek kadar sevdi mi seni? Hayallerindeki sana sarılıp uyudu mu?

Adının geçtiği ortamlarda titredi mi bir kişi daha?

Sana bakarken eriyen biri oldu mu?

Sana dua eden...

Herkesin gülerek anlattığı ilk Aşk'ım değilsin sen benim.

Benim en büyük yarayı aldığım aşksın!

Merak etme başka kimse acıtamadı canımı bu denli...

İzin vermedim, inanmadım kimseye, içimi açmadım, yaralarımı emanet etmedim...

Ama unutma;

Söyleyemeyen diller çok özler,

Anlatamayan âşıklar hasretle izler,

Ellerini tutamayan o küçük kız dua eder,

Çocuklar büyüklerden daha çok sever.