Sıradan bir günümün, son huzurlu nefes aldığım saatler olduğunu bilmiyordum.
Gözlerimi açtığımda, bir psikopat tarafından esir alındığımı ögrendim...
Benimle beraber 50 kişi buraya öldürülmek için kaçırılmıştık.
Hepimizin mavi gözlere sahip olması, olayları daha karışık hale getiriyordu.
Artık eski günlerdeki gibi mutlu olamayacaktık.
Eskisi gibi gülemeyecektik...
Gülsek bile gülümsememiz bir yalandan ibaret olacaktı.
Burada yaşadıklarımız hepimize çok ağır gelmeye başlamıştı.
Çektiğimiz zulümlere karşı gelerek, kaçmak bize mantıklı gelse de...
Başımıza daha büyük belaların geleceğini düşünmemiştik.
Ölmeden buradan çıkabilecek miydik?
Kalan sayılı günlerimizde acı çekmeden evimize dönebilecek miydik?
